Δύο ιατρικά συνέδρια, 11 χρόνια μετά, από την Ελλάδα της ευημερίας στην Ελλάδα της κρίσης [ΣΧΛ]

όσο και συμπροεδρεύοντας σε ένα άλλο Στρογγυλό Τραπέζι που πραγματευόταν νομικά ζητήματα τα οποία ανακύπτουν κατά την άσκηση της Ψυχιατρικής.

Ο Δρ. Λιάπης σχολίασε σχετικώς:

«Τον Ιούνιο του 2007 είχα βρεθεί στο νησί του Ιπποκράτη, για το 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο των Ελλήνων Γιατρών του Εξωτερικού, ως Ειδικό Επιστημονικό Προσωπικό του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, με πρόσφατες -τότε- τις μεταπτυχιακές σπουδές μου στη Διοίκηση Υπηρεσιών Υγείας, στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας και στο Πανεπιστήμιο του Michigan των Ηνωμένων Πολιτειών. Καταθέτοντας, παράλληλα, τη μικρή εμπειρία μου από τη συνεργασία μου με τους ομογενείς συναδέλφους στο Ann Arbor και το σύντομο πέρασμά μου από το εκεί Veteran Affairs Hospital, το Νοσοκομείο των Βετεράνων του Αμερικανικού Στρατού. Υποψήφιος, ακόμη, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Από τότε, πέρασαν 11 χρόνια, μέχρι να επισκεπτώ εκ νέου την Κω, για τις ανάγκες της συμμετοχής μου στο 26ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ψυχιατρικής. Στα χρόνια αυτά που μεσολάβησαν, οι Έλληνες γιατροί του εξωτερικού γίνανε ακόμη περισσότεροι (....για άλλους λόγους από αυτούς που προσδοκούσαμε στο 1ο Ιδρυτικό Συνέδριο, το οποίο παρέμεινε απλώς ιδρυτικό, καθότι μετά ήρθε η θεσμική αδράνεια, οι προσωπικές μικρο-σκοπιμότητες και η κρίση και δεν επαναλήφθηκε....) ανάμεσά τους -εκ νέου- και εγώ, για ένα εξάμηνο το 2013, στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Tufts της Βοστώνης...

Εγώ επέστρεψα, όμως άλλοι συνάδελφοι φύγανε οριστικά και φεύγουν καθημερινά στο εξωτερικό, με την πατρίδα μας να αιμορραγεί από τη «φυγή εγκεφάλων» και από τα τόσα άλλα προβλήματα, όπως το προσφυγικό το οποίο έχει ταλαιπωρήσει και τη νήσο του Ιπποκράτη και το οποίο προσέγγισα στην εισήγησή μου στο Συνέδριο. Ψυχίατρος -πλέον- και Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά στην Ελλάδα του 2018, τόσο, μα τόσο διαφορετική από εκείνη του 2007».