Oμιλία της εκπαιδευτικού Κικής Κουτσογιάννη στον Άγιο Δημήτριο Διάβας

κ. Δήμαρχε, Κυρίες και κύριοι,

ΥΠΑΠΑΝΤΗ - ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΥΜΒΟΛΟ - ΠΡΟΤΥΠΟ ΜΗΤΕΡΑΣ

Υπαπαντή !!!!!!! Σημαίνει συνάντηση του Κυρίου με την προσδοκία του Κόσμου!

«Χορός αγγελικός, εκληττέσθω το θαύμα!! Βροτοί δε ταις φωναίς,
Ανακράξωμεν ύμνον, ορώντες την άφατον του Θεού συγκατάβασιν»

Δεσποτική και Θεομητορική γιορτή της Ορθόδοξης εκκλησίας μας γιατί η Υπεραγία Θεοτόκος με τον Ιωσήφ φέρνουν στον ναό τον Ιησού Χριστό σαράντα μέρες μετά τη γέννησή του ! Λέγεται και γιορτή του καθαρισμού(από τη λοχεία) αλλά δεν θα κάνει λάθος κανείς, αν την ονομάσει εορτή των εορτών, Σάββατο των Σαββάτων αγία των αγίων.

Αυτή λοιπόν η μέρα είναι ημέρα χαράς, σε καιρούς που μειώνονται οι αιτίες και αφορμές για αληθινή χαρά, αφού χωρίς υπερβολή γιορτάζουμε σήμερα Χριστούγεννα μετά τα Χριστούγεννα και Πάσχα πριν από το Πάσχα.

Αυτή η γιορτή μας δίνει τη δυνατότητα να ξαναζήσουμε το μεγάλο γεγονός της Θείας Οικονομίας, τη φιλανθρωπία του Θεού στην Ενσάρκωση του Μονογενούς Υιού και Λόγου Του. Να ξαναδούμε τον Χριστό «ὡς βρέφος σπαργανούμενον» στο άλλο εκείνο βηθλεεμικό σπήλαιο της αγκάλης του Δίκαιου Συμεών

Περιλαμβάνει όλο το μυστήριο της σάρκωσης του Χριστού, περιγράφει όλο το μυστήριο του Μονογενούς Κυρίου. Στη γιορτή αυτή ο Χριστός κρατήθηκε ως βρέφος και ομολογήθηκε ότι είναι Θεός και προσφέρθηκε στην αγκαλιά, καθισμένος σαν σε θρόνο, ο δημιουργός της δικής μας φύσεως, και πρόσφερε ένα ζευγάρι τρυγόνια λογικά στον πρεσβύτη, δίκαιο και ευλαβή Συμεών και στην Αγία Άννα προφήτιδα, θυγατέρα Φανουήλ με λόγους προφητικούς που αναφέρονται στο πρόσωπο του προσφερομένου βρέφους Ιησού.

«Τούτο το βρέφος, ουρανόν και γην εστερέωσεν». Άλλωστε η γιορτή της Υπαπαντής ενώνει σαφέστατα δύο διαφορετικούς χώρους . Το χώρο της Παλαιάς με την Καινή διαθήκη. Της προσδοκίας των αιώνων, με Τον Προσδοκώμενο. Της φθοράς του γήρατος και του θανάτου, με την αφθαρσία και τη ζωή του βρέφους Ιησού.

Δύο κόσμοι ενοποιούνται με το διττό μήνυμα της εορτής, τη χαρά και τη λύπη!!!!!!! Τη χαρά εκπεφρασμένη από τον πρεσβύτη Συμεών, που αξιώνεται να γίνει θεοδόχος και δοξάζει τον Θεό λέγοντας «Νυν απολύεις τον δούλον σου δέσποτα κατά το ρήμα σου έν ειρήνη! Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, γιατί εξεκπλήρωσες σήμερα την υπόσχεσή σου και μ΄ αξίωσες όχι μόνο να σε δω με τα μάτια μου, αλλά και να σε ψηλαφίσω με τα χέρια μου.

Αλλά αν η χαρά και η αγαλλίαση αφορούν τον πρεσβύτη Συμεών, η Υπεραγία Θεοτόκος Ενσαρκώνει τον πόνο και τη θλίψη !!!!!! Πόνο γιατί προσφέρει και αποχωρίζεται τον Υιό της και η θλίψη της επιτείνεται από τα προφητικά λόγια του αγίου Συμεών « και σου την καρδίαν διελεύσεται ρομφαία»

Η Παναγία πλέον αρχίζει να στρατεύεται στον δρόμο του σταυρού, που είναι το δώρο του Υιού της σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Το δώρο αυτό που χαρίζεται και στην ίδια , με μια διπλή επίπτωση. Της χαράς, της σωτηρίας και της λυτρώσεως από τη μια, και από την άλλη , της θλίψεως της μητρικής καρδιάς της μπροστά στην άρνηση αποδοχής από τον κόσμο του υιού και Θεού της.

Άρνηση που θα φτάσει μέχρι τον σταυρικό θάνατο.

Υπαπαντή : η εκκλησία τη μέρα αυτή την έχει ορίσει ως γιορτή της Μητέρας, το 1929, και στους ναούς ψάλλετε προς τιμή της Παναγίας:

«Θεοτόκε, ἡ ἐλπίς πάντων τῶν χριστιανῶν, σκέπε, φρούρει, φύλαττε τους ἐλπίζοντας εἰς σε»

Είναι ο καλύτερος προστάτης στα βήματα και στα προβλήματά μας. Στον καύσωνα της εποχής μας μία σκιά μπορεί να μας ξεκουράσει, η σκιά της μεγάλης αγάπης της Παναγίας μας. Η μητέρα που έφερε στον κόσμο το Χριστό, τον Υιό του Θεού. Μια κοινή μάνα που είδε το παιδί της να πεθαίνει. Μια μάνα-σύμβολο. Η Υπέρμαχος Στρατηγός των ευσεβών!! Ήταν απόλυτα δικαιολογημένη η επιλογή της ημέρας αυτής ως ημερομηνία γιορτής της Μάνας, καθότι η Παναγία μας είναι η κατά χάριν Μητέρα όλων των χριστιανών, αφού ο Χριστός είναι ο κατά χάριν αδελφός μας και τούτο διότι προσέλαβε την ανθρώπινη φύση για να την θεώσει και να μας καταστήσει συγκληρονόμους της Βασιλείας του Θεού.

Υπέφερε στο θάνατο του παιδιού της, όχι σαν αγία, αλλά σαν μια θνητή μάνα. Ως απλή μάνα παρακολούθησε την σταύρωση του ίδιου της του παιδιού της.

Έκλαψε, σκούπισε το σώμα Του και υπέστη το μαρτύριο να τον κρατήσει νεκρό στα χέρια της χωρίς να δυσανασχετήσει, χωρίς να ρωτήσει «γιατί». Γι’ αυτό η Παναγία έγινε αντιπρόσωπος του ανθρώπινου πόνου και σύμβολο της μητρότητας. Όλοι την επικαλούμαστε για βοήθεια και παρηγοριά στα προβλήματα μας και στον πόνο μας.

Είναι ο φύλακας άγγελος μας. Είναι η μάνα, που για όλες τις μάνες που έχασαν τα παιδιά τους, κράτησαν τη δύναμη τους, χάρη στην δύναμη που έδειξε η Παναγία όταν έχασε το μονάκριβο γιο της. Η μορφή της Παναγίας εκφράζει για κάθε Χριστιανό τη μητέρα που τον προστατεύει, τον περιβάλλει με την αγάπη της. Στην ψυχή και στην καρδιά της μάνας όλα είναι μεγάλα, πολύ μεγάλα!!!

Μεγάλη είναι η αγάπη, μεγάλη η προσφορά, η θυσία, μεγάλος και ο πόνος. Η μάνα ξέρει τι θα πει στεναγμός και πείνα, αλλά και υπομονή και αγάπη. Και η μορφή αυτής της μητέρας, της γήινης, της καθημερινής, της φορτωμένης και φορτισμένης από προσωπικά, ανθρώπινα συναισθήματα, θα δανείσει στη συνέχεια των αιώνων τα χαρακτηριστικά της στη Μάνα του Θεού, την Παναγία. Έτσι η μάνα του ανθρώπου με το χριστιανισμό θεοποιείται, αγιοποιείται και ταυτίζεται πια με το πρόσωπο της Παναγίας, της μητέρας όλων. «Ἁγνὴ Παρθένε Δέσποινα, Ἄχραντε Θεοτόκε, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε».

Η Παναγία, που υμνήθηκε τόσο μοναδικά από τους βυζαντινούς υμνογράφους, εξυψώνει το σύμβολο της μητρότητας, της απαντοχής, της θυσίας, της υπέρβασης, της αγάπης, της εγκόσμιας και της θεϊκής. Και όλα αυτά όχι μόνο ,γιατί είναι η μάνα του θεανθρώπου αλλά και γιατί στο πρόσωπό της ο καθένας βλέπει τη δική του μάνα.

Η προσευχή μας προς την Παναγία είναι τόσο άμεση και αβίαστη, γιατί είναι ο δικός μας άνθρωπος, αφού κι αυτή πληγώθηκε, πόνεσε και εξυψώθηκε στον επιτάφιο θρήνο. Τα ίδια χαρακτηριστικά ο λαός μας αργότερα πια θα τα αποδώσει σε κάθε πονεμένη μάνα, θα υμνήσει την αγάπη, την μεγαλοσύνη της Ελληνίδας μάνας στα δημοτικά τραγούδια.

Η μάνα του δημοτικού τραγουδιού, που νανουρίζει τρυφερά και γλυκά το παιδί, που ετοιμάζει το γιο της για τον πόλεμο, που αντέχει να αποχαιρετά το παιδί της για την ξενιτιά, αλλά κυρίως εκείνη η μάνα που θρηνεί και μοιρολογεί το χαμό του παιδιού της, συνεχίζοντας έτσι τον επιτάφιο θρήνο της ίδιας της Παναγίας.

Υπεραγία Θεοτόκε, της ζωής μας χαρά, απαντοχή και ελπίδα, αναγνωρίζουμε πως είσαι η «αιτία της των πάντων θεώσεως» και σου ζητούμε ταπεινά να μην παύσεις να μεσιτεύεις στον Υιό σου και Θεό μας για τον αγιασμό και την σωτηρία μας.

Ο πολιτισμός, που εξελίσσεται και οι αιώνες που περνούν δεν καταφέρνουν να αλλοιώσουν τη μορφή της μάνας. Είναι η ύπαρξη μας, είναι το περίσσευμα της προσφοράς μας, της αφοσίωσης που δε ζητά ούτε αναγνώριση, ούτε αντάλλαγμα. Είναι η αδιάκοπη φροντίδα για την προσωπική μας ευτυχία.

Είναι το χαμόγελο καρτερικότητας και συγκατάβασης, ακόμη κι όταν άθελά μας την πληγώνουμε. Είναι αυτός ο ανείπωτος πόνος για κάθε μας πρόβλημα, αλλά και η αμέτρητη ευτυχία και περηφάνια για την κάθε επιτυχία μας .

Είναι η μάνα, η μάνα η δική μου και η δική σας. Πρότυπο ιδανικό για κάθε μητέρα, για σας, για να εμπνέεστε απ’ αυτό, να το αντιγράφετε και να το επικαλείστε, είναι η Παναγία μητέρα, και όπλο ισχυρό φυσικά η προσευχή.

Τίποτε πιο δυνατό απ’ την προσευχόμενη μητέρα. Η προσευχή σας έτσι γίνεται ασπίδα για το παιδί σας και στήριγμα γερό για εσάς.

Η Παναγία δεν τήρησε μόνο το Νόμο του Θεού, αλλά έκανε και το θέλημά Του, δικό της, θέλημα. Αφού δέχτηκε να γίνει η μητέρα του Θεού η γη μετατράπηκε σε ουρανό, έγιναν οι άνθρωποι κάτοικοι του ουρανού!

Εκτός από τη Παναγία, που γέννησε εφάπαξ το Χριστό και ο κάθε άνθρωπο που ακούει το λόγο του Θεού και τον εφαρμόζει στη ζωή του, παίρνει κατά κάποιον τρόπο, τη θέση της Παναγίας. Γεννιέται δηλαδή κατά πνεύμα ο λόγος του Θεού μέσα σ’ αυτούς που θέλουν. Η μητρότητα δεν είναι αφηρημένη ιδέα, αλλά είναι μια προσωπική σχέση.

Είναι μια ιδιαίτερη σχέση, που συνδέει με μοναδικό τρόπο τη μητέρα με το παιδί και το παιδί με τη μητέρα. Ο Χριστός είναι αληθινός άνθρωπος, γιατί γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία και η Παρθένος Μαρία είναι αληθινή Θεοτόκος, γιατί γέννησε το Θεάνθρωπο Χριστό.

Η ύψιστη μορφή της σχέσης της Παναγίας με το Χριστό, είναι η ελεύθερη υπακοή και αυτοεγκατάλειψη στο θέλημα του Θεού. Έτσι πρέπει να ζει ο άνθρωπος για να γίνει μέλος του σώματος του Χριστού.

Η Θεοτόκος εξυψώνει το μυστήριο της γέννησης και κυρίως την ιερότητα της σχέσης μητέρας-παιδιού και την ανάγει σε τραγικό σύμβολο θείου πάθους. Ο πόνος της Παναγίας γίνεται πανανθρώπινο σύμβολο, για την πάσχουσα χριστιανική ανθρωπότητα και για τους πιστούς που προστρέχουν στη χάρη της, όταν υποφέρουν από πόνο και πάθη. Η μεγάλη μητέρα του χριστιανισμού, η Παντάνασσα, η Πλατυτέρα, η Οδηγήτρια, η Γαλακτοτροφούσα, η Παρηγορήτρια, λατρεύεται με χιλιάδες ιδιότητες σε κάθε κορυφή σε κάθε πεδιάδα σε κάθε ακρωτήριο, ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο σημείο του πλανήτη !!!!!

Αυτή λοιπόν την Παναγία Μητέρα μας, επικαλούμαστε όλοι, να καθοδηγεί και να ενισχύει όλες τις μητέρες του κόσμου στον καθημερινό αγώνα της ζωής τους. Αυτή η τόσο σημαντική ημέρα για το ζεύγος μητέρας- παιδιού καθώς και η στήριξη της Παναγίας Μάνας σε όσες μητέρες επικαλούνται τη Χάρη Της, δικαιολογούν τον εορτασμό και την τιμή της Μητέρας κατά την Υπαπαντή, δηλαδή τον Σαραντισμό του ίδιου του Βρέφους Ιησού.

Θα ήταν μεγάλη ευλογία να γινόταν ευρύτερα γνωστή αυτή η ημέρα ως ημέρα τιμής της Ελληνίδας Ορθόδοξης μητέρας…

Ας προσκυνήσουμε λοιπόν το ιστορούμενο γεγονός. Ας προσκυνήσουμε τον νηπιάσαντα και βρεφοκρατούμενο Σωτήρα και Λυτρωτή μας και ας έχουμε όλες οι Μάνες τη στήριξη, τον φωτισμό και την ενδυνάμωση που χαρίζει η Παναγία μας, που αξιώθηκε να γίνει Μητέρα του Θεού και ας είναι το πρότυπό μας και η καταφυγή μας.

Μάνα, λοιπόν: όνομα γλυκύ και πράγμα ακόμη γλυκύτερο. Συνδημιουργός του Θεού. Υψηλή η αποστολή και ο προορισμός της, αλλά μεγάλη και η ευθύνη της. Γιατί το χέρι που κινεί την κούνια, κινεί και την τύχη της ανθρωπότητας. Η μάνα είναι μια καρδιά που συνδυάζει την
αγάπη με τη γενναιότητα, τη στοργή με τη θυσία.

Σας ευχαριστώ !!!!!! Πάτερ Ηρακλή σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να μου αναθέσετε την ομιλία για την εορτή της Υπαπαντής στην ενορία σας!!!!!