Ο λαός αγιάζει τον τόπο ~ Γράφει ο Βαξεβανίδης Νίκος

Στου αγίου δωδεκαημέρου το βασίλεμα, ανήμερα της Βάπτισης του Χριστού μας, νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε και φέτος για το Κακοπλεύρι Καλαμπάκας. 

Έδωσε ο Άγιος Τριαδικός Θεός και ήταν οι περισσότεροι και φέτος πάλι εκεί. Στο άτυπο ραντεβού. Στη μεγάλη ευθύνη που βαραίνει όσο ποτέ στις μέρες μας το λαό. Στην ευθύνη να αγιαστεί ο τόπος. 

Η Θεία Λειτουργία τελειώνει και η Ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού, κοντεύει και αυτή όπου να ‘ναι. 

Οι πιστοί ραντισμένοι από το χέρι του ιερέως, μετά το δι’ ευχών παίρνουν από μία εικόνα, παίρνουν το Σταυρό, την αγιαστούρα του παπά, τη μαρτυρική σημαία του χωριού και ξεκινούν. 

Τα ξωκλήσια, έρημα και σιωπηλά, περιμένουν και αυτή τη χρονιά να αντιλαλήσει στα παγωμένα ντουβάρια τους, το απολυτίκιο της ημέρας από τους προσκυνητές, που και φέτος δεν τα ξέχασαν. Τα πρόσωπα των εικόνων στα τέμπλα, περιμένουν να φωτιστούν από το άναμμα των καντηλιών, που το λάδι τους έπηξε πια. Τα αγιοβάδιστα χώματα που τα περπάτησε ο Πατροκοσμάς, τα ποτάμια και οι ρεματιές, διψούν και αυτά να ραντιστούν από τον Αγιασμό της Βάπτισης του Κυρίου. 

Η διαδρομή γνωστή. Άγιος Γεώργιος, Άγιος Ιωάννης, Άγιος Κοσμάς, Άγιος Αθανάσιος, Αγία Παρασκευή. 

 

Στο κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου έγινε και μία αυθόρμητη «παρατυπία». Πάνω από τα μνήματα η ψαλμωδία που έβγαινε από το στόμα, δεν ήταν το «Εν Ιορδάνη» αλλά το Χριστός Ανέστη, αφού καθώς αντικρίζαμε το οστεοφυλάκιο, στο μυαλό ερχόταν η προφητεία «προφήτευσον ἐπὶ τὰ ὀστᾶ ταῦτα καὶ ἐρεῖς αὐτοῖς· τὰ ὀστᾶ τὰ ξηρά, ἀκούσατε λόγον Κυρίου. τάδε λέγει Κύριος τοῖς ὀστέοις τούτοις· ἰδοὺ ἐγὼ φέρω ἐφ᾿ ὑμᾶς πνεῦμα ζωῆς καὶ δώσω ἐφ᾿ ὑμᾶς νεῦρα καὶ ἀνάξω ἐφ᾿ ὑμᾶς σάρκας, καὶ ἐκτενῶ ἐφ᾿ ὑμᾶς δέρμα καὶ δώσω πνεῦμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε· καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος».

Κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας, οι λίγοι αλλά πάντα φιλόξενοι κάτοικοι του χωριού, ως ανταπόδοση της ευλογίας που προσφέρουν στον τόπο οι συμμετέχοντες στο ευλογημένο αυτό έθιμο, κερνούν έξω από τα σπίτια τους εδέσματα τοπικά όπως ρακόμελο, τσίπουρο, τηγανιές, λουκάνικα, γλυκά και ανταλλάσουν εγκάρδιες ευχές, φωνάζοντας στο τέλος όλοι μαζί με μια φωνή το ‘’κύριε ελέησον’’ να αντηχήσει στις ράχες και στα βουνά, να ακούσουν και να τρομάξουν τα δαιμόνια που δυστυχώς γέμισε η χώρα μας. 

Κάτι παράξενο όμως, που δεν ταιριάζει στην ημέρα - ή μάλλον - στην ημερομηνία συμβαίνει για άλλη μια χρονιά και συζητιέται έντονα. Είμαστε στα 1000 μέτρα υψόμετρο και το πανωφόρι μας ενοχλεί. Είναι σχεδόν αχρείαστο. 

- Βασίλη, τι να φταίει αδερφέ μου και τα βουνά μας είναι πια άχιονα; Θέλει και ο κάμπος χιόνι για να καρπίσει. Δε θυμάμαι τέτοιο πράγμα ξανά όπως τα τελευταία 2 χρόνια.

- Για κλιματική αλλαγή μιλάνε Νίκο (και γελάει με νόημα ο Βασίλης) 

- Την οργή Θεού, την ονόμασαν κλιματική αλλαγή! Έχω και έναν ακόμα λογισμό όμως. Ο τόπος αγιάζεται σπιθαμή προς σπιθαμή μόνο εδώ. Στο Κακοπλεύρι. Οι καταστροφές του Σεπτεμβρίου που ισοπέδωσαν το Δήμο Μετεώρων, το χωριό δεν το άγγιξαν. 

- Τυχαίο! (Λέει ο Βασίλης και χαμογελάει ξανά όλο νόημα) 

- …και παρόλα αυτά βλέπεις πως δεν πηγαίνουν να αγιάσουν τα ποτάμια και τις λίμνες και με την παραμικρή αφορμή το αποφεύγουν. Στην Καλαμπάκα δεν έγινε η τελετή αγιασμού των υδάτων λόγω της πεσμένης γέφυρας από τις πρόσφατες καταστροφές. 

- Ε, και; Μας έλειψαν οι γέφυρες; Δεν υπήρχε άλλη; Να πέσει ο Σταυρός να αγιαστεί ο τόπος να μη μας ξαναπνίξουν τα ποτάμια; 

- Υπήρχε αλλά…

- …Αλλά στα χρόνια μας το βάρος έχει πέσει στο λαό. Ελάχιστοι αφανείς κληρικοί και ο λαός αγιάζουν τον τόπο. 

Κάπως έτσι, και με την ευχή μέρα που είναι, ο Κύριος να μας φωτίσει όλους, γυρίσαμε στον κεντρικό ναό για την καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία. Γεμάτοι χαρά, ευλογία και συναισθήματα ικανοποίησης και ανακούφισης που προσπαθήσαμε, μέσα από τα χίλια μύρια πάθη μας, να είμαστε για άλλη μια χρονιά συγκεντρωμένοι όλοι και να φωνάξουμε από τα βάθη της καρδιάς μας ικετευτικά προς τον Κύριο, Επίβλεψον, Κύριε, εφ’ ημάς, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον.