ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ Β΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, ΤΟΥ ΘΩΜΑ - Ο ΘΩΜΑΣ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙ - Του Επισκόπου κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΜΟΥΣΤΑΚΑ Μητροπολίτου Αυλώνος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ Β΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, ΤΟΥ ΘΩΜΑ
Ἰωάν. 20, 19-31

Ο ΘΩΜΑΣ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙ
«Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες» (Ἰωάν. 20, 29)

«Τήν ἴδια ἐκείνη μέρα, δηλαδή τήν πρώτη μέρα μετά τό Σάββατο, ὅταν βράδιασε κι ἐνῶ οἱ μαθητές ἦταν συγκεντρωμένοι κάπου μέ κλειστές τίς πόρτες, ἐπειδή φοβοῦνταν τίς ἰουδαϊκές ἀρχές, ἦρθε ὁ Ἰησοῦς, στάθηκε στή μέση καί τούς λέει: Εἰρήνη σ’ ἐσᾶς…».

Τήν πρώτη ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεώς Του ἐπισκέφθηκε ὁ Κύριος τούς Μαθητές Του πού, κλεισμένοι σέ ἕνα ὑπερῶο στά Ἱεροσόλυμα, ἀναμετροῦσαν μέ ἀπογοήτευση τά περασμένα καί ἀντίκρυζαν μέ φόβο τά μέλλοντα. Ἀπό τό πρωΐ τῆς Κυριακῆς ὁ ἀναστημένος Διδάσκαλός τους τούς ἔστειλε ἀλλεπάλληλα μηνύματα χαρᾶς, γιά νά τούς πείσει ὅτι δέν πρέπει νά τόν κλαῖνε σά νεκρό.

Οἱ Μυροφόρες πῆγαν «καί ἀνάγγειλαν ὅλα αὐτά στούς ἕντεκα μαθητές καί σ’ ὅλους τούς ἄλλους» (Λουκ. 24, 9). ὅτι εἶδαν τόν Κύριο. Ὁ Πέτρος πῆγε μόνος του καί εἶδε τόν ἄδειο τάφο (Λουκ. 14, 18). Οἱ δυό ἄλλοι Μαθητές πού πήγαιναν σέ ἕνα χωριό πού τό ’λεγαν Ἐμμαούς (Ἰωάν. 24, 13-35), ἔφεραν τό ἀναστάσιμο μήνυμα. Κανέναν ἀπ’ αὐτούς δέν πίστεψαν οἱ Μαθητές. Ἔτσι μέσα στήν ἀγωνία αὐτή «μέ κλειστές τίς πόρτες, ἦρθε ὁ Ἰησοῦς καί τούς λέει, εἰρήνη σ’ ἐσᾶς». Ἡ εἰρήνη ἄς πλημμυρίσει τήν ταραγμένη ψυχή σας. Μή φοβᾶσθε, «γιατί ἐγώ τόν ἔχω νικήσει τόν κόσμο» (Ἰωάν. 16, 33).

Οἱ λυπημένες καρδιές ἀτενίζουν τήν πραγματικότητα τῆς νίκης καί δέν πιστεύουν. Καί ὁ Κύριος «τούς ἔδειξε τά χέρια καί τήν πλευρά του», γιά νά πεισθοῦν πώς εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Διδάσκαλός τους πού σταυρώθηκε, πέθανε καί ἀναστήθηκε. Μέ θρίαμβο καί ἀγαλλίαση γέμισαν οἱ καρδιές τῶν Μαθητῶν πού εἶδαν τόν Κύριο ἀναστημένο ἀπό τούς νεκρούς. Ἀπό ἐδῶ καί στό ἑξῆς θά ἀρχίσει τό δικό τους ἀποστολικό ἔργο.

«Ὅπως ὁ Πατέρας ἔστειλε ἐμένα, ἔτσι στέλνω κι ἐγώ ἐσᾶς». Τούς ἔστειλε γιά τήν ἐξάπλωση τοῦ καλοῦ μηνύματος τῆς πίστεως σέ Ἐκεῖνον πού ὁδηγεῖ τόν κόσμο στή σωτηρία. Γιά τήν ἐσωτερική ἀναγέννηση τῶν Μαθητῶν, τήν τόλμη καί τό θάρρος, θά τούς ἐνδυνάμωνε τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Ἀπό τή σύναξη αὐτή ἔλειπαν ὁ προδότης Ἰούδας, πού εἶχε ἤδη ἀπό τήν ἀπελπισία του ἀπαγχονιστεῖ καί ὁ Θωμᾶς, στόν ὁποῖον οἱ Μαθητές ἀνάγγειλαν τό χαρμόσυνο γεγονός. Ὁ Θωμᾶς δέν ἱκανοποιεῖται! «Ἐγώ ἄν δέν δῶ στά χέρια του τά σημάδια ἀπό τά καρφιά, καί δέ βάλω τό δάχτυλό μου στά σημάδια ἀπό τά καρφιά, καί δέ βάλω τό χέρι μου στή λογχισμένη πλευρά του, δέ θά πιστέψω».

«Ὀχτώ μέρες ἀργότερα οἱ μαθητές ἦταν πάλι μέσα στό σπίτι, μαζί τους καί ὁ Θωμᾶς. Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς, ἐνῶ οἱ πόρτες ἦταν κλειστές, στάθηκε στή μέση καί εἶπε: Εἰρήνη σ’ ἐσᾶς». Ἔπειτα λέει στό Θωμᾶ: «Φέρε ἐσύ τό δάχτυλό σου ἐδῶ καί δές τά χέρια μου, καί φέρε τό χέρι σου καί βάλ’το στήν πλευρά μου. Καί μή ἀμφιβάλλεις, ἀλλά πίστευε. Ὁ Θωμᾶς τοῦ ἀποκρίθηκε: «Ἐσύ εἶσαι ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». Τοῦ λέει τότε ὁ Ἰησοῦς: «Πείστηκες ἐπειδή μέ εἶδες μέ τά μάτια σου· μακάριοι ἐκεῖνοι πού χωρίς νά μέ ἔχουν δεῖ πιστεύουν».

Πέρα ἀπό τό βλεπόμενο ὑπάρχει τό μή βλεπόμενο. Ἀπό τό ὑλικό τό ἄυλο. Ἀπό τό λογικό τό ὑπέρλογο! Ἡ κατάκτησή του δέ μπορεῖ νά γίνει μέ τίς αἰσθήσεις, μέ τίς ψηλαφήσεις, μέ τό λογικό. Χίλιες ἀμφιβολίες δέν κάνουν οὔτε μιά πίστη! Τό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου γίνεται προσιτό μέ τήν πίστη, γιατί καί τό θαῦμα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου κατακτιέται μόνο μέ τήν πίστη!

Αὐτή τήν πίστη, ὡς θησαυρό ἀνεκτίμητο, ἄς θησαυρίσει καί ὁ κάθε ἄνθρωπος στήν ψυχή του, γιά νά ὁμολογεῖ, διαρκῶς, ὅπως ὁ Θωμᾶς, «ἐσύ εἶσαι ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»!