Καλόν Παράδεισο, π. Θεόδωρε ~ Γράφει η Ευαγγελία Μπίτου, φιλόλογος

Σεβασμιώτατε, 

Σύσσωμο το χωριό μας κατευοδώνει σήμερα έναν εκλεκτό συγχωριανό μας, τον παπα-Θόδωρο∙ προπέμπει τον παπά του, τον ιερέα του, έναν λειτουργό του Υψίστου σεμνό, τον π. Θεόδωρο.

Από μικρό παιδάκι άκακο στον δρόμο του Θεού, επέλεξε στη ζωή του να Τον υπηρετήσει στο Άγιο Θυσιαστήριο ως ιερεύς Του, ευχόμενος υπέρ του λαού του Θεού.

Είμαστε όλοι εδώ για να του πούμε και ένα μεγάλο από καρδιάς ευχαριστώ για όλα όσα έκανε για μας τα είκοσι πέντε χρόνια που υπηρέτησε στο χωριό. Ευπρέπισε - με την βοήθεια και των συγχωριανών βέβαια - τον ιερό ναό των Αγίων Κων/νου και Ελένης, τον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου στον οποίο βαπτίσθηκε ο ίδιος και όλοι όσοι έχομε κάποια ηλικία, καθώς και τα εξωκκλήσια μας, της Παναγίας μας και του Αγίου Χαραλάμπους.

Συνεπής στα ιερατικά του καθήκοντα, παρ’ ότι τα τελευταία χρόνια η υγεία του τον δυσκόλευε, δεν ήθελε να μας αφήνει αλειτούργητους. Έκανε ό,τι περισσότερο μπορούσε∙ τελευταία ομολογουμένως με κόπο. Και όμως παρών προ του Αγίου θυσιαστηρίου. Είναι συγκινητικό!

Πάντα ευγενικός, σιωπηλός, δεν αρνήθηκε ποτέ σε κανένα κάτι που ζήτησε και είχε σχέση με την ιερωσύνη του. Συντελούσε αθόρυβα και στην ουσιαστική μας επικοινωνία, με τις Λειτουργίες στα εξωκκλήσια, όταν πανηγύριζαν. Μας μάζευε όλους στη χάρι της Παναγίας και των Αγίων επί το αυτό, όπου χωρίς να το πολυσυνειδητοποιούμε παίρναμε την ευλογία τους και ενισχύαμε την ενότητά μας.

Είναι τυχαίο ότι ο επίλογος της ζωής του άρχισε μετά τη λειτουργία της Ζωοδόχου Πηγής στην Παναγία μας; Είναι τυχαίο ότι η ταφή του γίνεται παραμονή της εορτής του Αγίου Νικολάου και προπαραμονή της εορτής των Αγίων Κων/νου και Ελένης, τους οποίους πιστά υπηρέτησε και οι οποίοι πανηγυρίζουν; Θα πανηγυρίσει και ο ίδιος πάλι εφέτος, αλλά μαζί τους στον ουρανό!

Φεύγει επίσης την περίοδο της Αναστάσεως, με το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας…», αφήνοντας και σε μας το αισιόδοξο μήνυμα της αιωνιότητας, προς την οποία πορευόμεθα όλοι.

Π. Θεόδωρε, με τα ευχαριστώ που σου χρωστάμε για όλα αυτά τα χρόνια, ζητάμε και να μας συγχωρήσεις για ό,τι, ως άνθρωποι αδύναμοι, σε λυπήσαμε. Ήσουν πολύ δικός μας∙ ήσουν συγχωριανός μας∙ σε ξέραμε από παιδάκι και κάποτε ξεπερνούσαμε το όριο που επέβαλλε η ιερωσύνη.

Η σύζυγος σου Αθηνά, που στάθηκε ακλόνητη δίπλα σου όλα αυτά τα χρόνια, τα καλά σου παιδιά, η Εύη, ο Βαγγέλης και ο Χαράλαμπος, όπως είναι φυσικό πονούν αυτή την ώρα. Συμπονάμε μαζί τους. Ευχόμαστε την εξ ύψους παρηγορία τους. Μπορούν όμως να καυχώνται για σας. Το έργο σας μιλάει από μόνο του. 

Είναι δε βέβαιο πως, εφόσον βρείτε παρρησία στον ουρανό - αυτό πιστεύομε εμείς–, θα εύχεσθε για την οικογένειά σας και για τη μεγαλύτερη οικογένειά σας,το χωριό μας. 

Καλόν Παράδεισο, π. Θεόδωρε. 

Ευαγγελία Μπίτου, φιλόλογος