Θρυαλλίδες δυναμίτιδας στον πυλώνα του κοινωνικού συστήματος, στην ισονομία - Στέλνει ο Ηλίας Τζανέτος

Την ισονομία πρέπει να την έχουν σαν «κόρη οφθαλμού» πολίτες και κυβερνώντες. Οι πολίτες να μην αδιαφορούν για τη διαφύλαξή της και οι κυβερνώντες να μην ποντάρουν στην αδιαφορία και τον οχαδερφισμό των πολιτών και ψηφίζουν νόμους, που καταστρατηγούν την ισονομία. Διότι τα μέτρα (νομοθετήματα), που αντιβαίνουν στην ισονομία, έστω κι αν συνηθίζεται να χαρακτηρίζονται φιλολαϊκά, πριονίζουν τον πυλώνα του πολιτεύματος. Σπέρνουν σπόρους διχόνοιας στους πολίτες και δυναμιτίζουν τη συνοχή και τη δύναμη της κοινωνίας και της Πολιτείας. Ας σημειωθεί ότι λαός δεν είναι μόνο μερικοί πολίτες αλλά όλοι οι πολίτες.

Δυστυχώς! Πολίτες, πολιτικοί και κυβερνώντες ερωτοτροπούν προς την ιδιαίτερη μεταχείριση. Και για να την εξασφαλίζουν διαπλέκονται μεταξύ τους. Οι πολιτικοί και κυβερνώντες «ευλογούν τα γένια τους πρώτα» σε αμοιβές και απολαβές, με πρόωρες-εξπρές συνταξιοδοτήσεις τους και νομοθετούν την υπαγωγή τους σε ειδικά -δικά τους, της Βουλής- δικαστήρια, για παρανομίες τους. Οι πολίτες , με τη δύναμη των ψήφων τους, πετυχαίνουν διάφορα ρουσφετάκια όπως: διορισμούς, επιδόματα και συντάξεις αναπηρίας -ψεύτικης ή αληθινής- συντάξεις εθνικής (!) αντίστασης κ.λ.π. κ.λ.π. Τι να πρωτοθυμηθεί κανένας από νομοθετήματα «φιλολαϊκά»!

Παλιότερα, έγιναν σκληροί αγώνες για να καθιερωθεί και στεριώσει η ισονομία και δικαιοσύνη στις κοινωνίες, κατά τους οποίους χύθηκε αίμα και θυσιάστηκαν άνθρωποι. Πρέπει τα νομοθετήματα να διαφυλάττουν την ισονομία. Να μη διευκολύνουν κάποιους πολίτες στο «ζεβοτράβηγμα» στις υποχρεώσεις τους προς την Πολιτεία και τους εθίζουν στο να απαιτούν βοηθήματα με χρήματα από τον κρατικό κορβανά. Δεν πρέπει να αποδυναμώνεται αλλά να ενισχύεται το φιλότιμο, η εργατικότητα και η υπερηφάνεια των πολιτών. Δεν πρέπει να ωθούνται και εθίζονται οι πολίτες να γίνονται αξιολύπητοι, σαν τους ρεκουνιώτες*, για να δωρευτούν.

Από τα πιο πάνω και όσα ακολουθούν, προβάλλει ένα ερώτημα, μια απορία: Είναι κακό, είναι μεμπτό, να ενισχύονται ατυχούντες και αναξιοπαθούντες, στο βίο τους, πενέστεροι πολίτες; Φυσικά όχι!

Αντίθετα, το αν προσφέρει οποιοσδήποτε βοήθεια σε συνανθρώπους του, που την έχουν ανάγκη, δείχνει την ανωτερότητα της ψυχής του. Για τους χριστιανούς είναι πράξη θεάρεστη. Σε παλιότερες χριστιανικές κοινωνίες, αλλά και σήμερα, τις ημέρες κυρίως των μεγάλων χριστιανικών εορτών, η βοήθεια προς τους φτωχούς ήταν στην κορύφωσή της. Απλοί πολίτες, εκκλησία, φιλανθρωπικές οργανώσεις δραστηριοποιούνταν στον τομέα αυτό. Αυτό τον τρόπο μπορεί να ενισχύει έτι περισσότερο και η Πολιτεία.

Ο τρόπος όμως της θεσμοθέτησης ειδικής αντιμετώπισης κάποιας τάξης πολιτών, κατά πάγιο τρόπο, αντιβαίνει στην ισονομία των πολιτών. Στους ευνοούμενους, από τέτοια νομοθετήματα, δίνεται η εντύπωση ότι δικαιούνται επί πλέον των συμπολιτών τους και γίνονται απαιτητικοί. Στους εξαιρουμένους της ωφελείας, από το νομοθέτημα, δημιουργείται -δικαίως- η εντύπωση ότι αδικούνται. Οι συνέπειες από τέτοια νομοθετήματα, καίτοι νοούνται εύκολα από τον καθένα, αναφέρονται σ’ αυτή την εργασία τμηματικά, κατά την ανάπτυξη των διαφόρων συλλογισμών επί του θέματος.

Έρχομαι τώρα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις -θεμάτων, προβλημάτων- κατά τις οποίες έγιναν τέτοια αντιισονομικά νομοθετήματα ή σχεδιάστηκε να γίνουν. Υπενθυμίζω μερικά, που θυμάμαι.

Το «περί ευθύνης υπουργών». Το περί προστίμων για παραβάσεις του Κ.Ο.Κ., που σχεδιαζόταν να είναι ανάλογα (τα πρόστιμα) με την οικονομική κατάσταση των παραβατών -αμάν πια λαϊκισμός- και τα σχετικά με την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, παλιότερα, νεότερα και τωρινά (σχεδιαζόμενα). Επιχειρώ να εξιστορήσω και υπενθυμίσω τα σχετικά με την αντιμετώπιση του δημογραφικού.

Το δημογραφικό πρόβλημα δεν προέκυψε τώρα. Είναι παλιό, από μισό αιώνα και πλέον. Μα όσο πάει και οξύνεται. Η κυβέρνηση των στρατιωτικών της δικτατορίας του Παπαδόπουλου για να ανακόψει την όξυνση του προβλήματος, θεσμοθέτησε μικρή οικονομική ενίσχυση των πολυμελών οικογενειών και τιμητική μικρή σύνταξη στις πολύτεκνες μητέρες, ανεξαιρέτως.

Αργότερα κάποιοι «προοδευτικοί» πολιτικοί, με καινούρια νομοθετήματα, κατήργησαν τη γενικότητα του ανωτέρω νομοθετήματος της δικτατορίας. Καθιέρωσαν οικονομικά κριτήρια -ύψος οικογενειακού εισοδήματος- για την υπαγωγή των πολυτέκνων οικογενειών και μητέρων στο ευεργετικό νομοθέτημα. Αυτό το λαϊκίστικο πνεύμα συνεχίστηκε και συνεχίζεται και σε επόμενα σχετικά νομοθετήματα από όλα τα κόμματα, λες και αμιλλώνται μεταξύ τους ποιο να φανεί φιλολαϊκότερο από το άλλο.

Η σημερινή κυβέρνηση διακηρύττει ότι θα θεσμοθετήσει να πληρώνει η Πολιτεία 2000 ευρώ για κάθε γέννηση παιδιού, αν οι γονείς του δεν ξεπερνούν κάποιο όριο οικογενειακού εισοδήματος. Αναρωτιέται κανείς: Το ότι αυτό το μέτρο αντίκειται στην ισονομία δεν το προσέχουν; Δεν το σκέφτονται και δεν το καταλαβαίνουν, ή γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την ισονομία, προσηλωμένοι στη στόχευση της ψηφοθηρίας;

Παρακολουθώντας κάθε πολίτης, την άμιλλα όλων των κομμάτων στο λαϊκισμό, για να προσεταιρισθούν τις ψήφους ασθενέστερων οικονομικά πολιτών, δικαιολογημένα μπορεί να υποπτεύεται ότι οι εκάστοτε κυβερνώντες, συντάσσοντας και ψηφίζοντας τέτοια «φιλολαϊκά» νομοθετήματα σκέφτονται κάπως έτσι:

Αν το μέτρο οικονομικής ανακούφισης-ενίσχυσης, που θα πάρουμε, αφορά όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως ή μεγάλο αριθμό πολιτών, για κάποια προσφορά τους, τότε και το κόστος της οικονομικής επιβάρυνσης του κρατικού προϋπολογισμού γίνεται υπέρογκο-δυσβάσταχτο και οι πολίτες, που θα ευνοηθούν από το μέτρο δεν θα αισθανθούν υποχρεωμένοι να μας ψηφίσουν.

Ενώ αν  το μέτρο αφορά μόνο ορισμένους πολίτες, τους οποίους εμείς θα ξεχωρίσουμε, με διάφορα κριτήρια, που εμείς θα θέσουμε, τότε και το κόστος της οικονομικής επιβάρυνσης του κρατικού προϋπολογισμού δεν γίνεται δυσβάσταχτο και οι πολίτες, που θα ευνοηθούν από το μέτρο, ε π ι λ ε κ τ ι κ ά, θα νοιώθουν υποχρεωμένοι από μας και θα μας ψηφίσουν.

Τέτοιες σκέψεις και τέτοια μέτρα μετασχηματίζουν το Κράτος σε πελατειακό αντί να είναι Κράτος ισονομίας και δικαιοσύνης.

Θεωρώ απαραίτητο να σημειώσω και να τονίσω ότι και τα κριτήρια, διαχωρισμού των πολιτών σε οικονομικές τάξεις είναι -εν πολλοίς- μη αντικειμενικά, επισφαλή και άδικα.

Παράδειγμα: Τίθεται έστω ως όριο εισοδήματος το ποσό των 5000 ευρώ ως κριτήριο διαχωρισμού πλουσίων και φτωχών πολιτών.

Αλήθεια πιστεύει κάποιος ότι αυτό είναι αντικειμενικό;

Και το εισόδημα κάποιων πολιτών, που βγαίνει πολύ κοντά στο τιθέμενο όριο, λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω απ’ αυτό, είναι απόλυτα εξακριβωμένο;

Δεν υπάρχουν και αφανή εισοδήματα και χρήματα -που λέγονται και μαύρα- σε κάποιους, ενώ σε κάποιους άλλους καταγράφονται ανύπαρκτα, φανταστικά εισοδήματα, που τα λένε τεκμαρτά και γεννιούνται και από σ τ ε ί ρ α (!) τετραγωνικά;

Μήπως ακόμα κάποιοι πολίτες -όχι όλοι- ξεπερνούν λίγο το τιθέμενο όριο «φτώχειας», επειδή ξεθεώνονται στη δουλειά, κάνοντας και τη νύχτα μέρα, ενώ κάποιοι άλλοι -όχι όλοι- δεν το φτάνουν, διότι προτιμούν -ανομολόγητα- την ανάπαυσή τους, επιστρατεύοντας διάφορες δικαιολογίες, με τις οποίες εξαπατούν τους εαυτούς τους πρώτα, οι οποίες δικαιολογίες χαρακτηρίζονται ειρωνικά: της τεμπελιάς τα μυστικά;

Αλλά ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα μας, που στοχεύει στην κατανόηση της ανάγκης τήρησης ισονομίας και δικαιοσύνης στη διακυβέρνηση ενός λαού.

Το να αμείβει η Πολιτεία κάποιους πολίτες της, για κάποια προσφορά τους προς αυτή και άλλους με την ίδια ή και περισσότερη προσφορά, να τους εξαιρεί της αμοιβής, είναι -το επιεικέστερο- απαράδεκτο. Είναι ένα είδος ρατσισμού, θεσμοθετημένου (!) από την Πολιτεία, που καλλιεργεί την -έτσι κι αλλιώς ενυπάρχουσαν- ζηλοφθονία των πολιτών, διαιρεί την κοινωνία και οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις.

Έρχεται στη μνήμη μας η ρήση: «Διαίρει και βασίλευε» και κατανοούμε ότι προκρίνονται -δυστυχώς- από πολιτικούς και κυβερνώντες, μέτρα, τα οποία διευκολύνουν και ωφελούν τους ίδιους, αδιαφορούντες αν τα μέτρα αυτά δυναμιτίζουν την κοινωνική συνοχή και ισχύ.

Η χρηματική αμοιβή πολιτών, από το Κράτος, για κάποια προσφορά τους προς την κοινωνία και την Πολιτεία, ενέχει ταυτόχρονα και ηθική αμοιβή. Αδικούνται διπλά οι πολίτες, που εξαιρούνται αυτής της αμοιβής. Αμείβοντας οι κυβερνώντες, με διάφορες λαϊκίστικες δικαιολογίες, τη γέννηση μερικών μόνο παιδιών και όχι όλων των παιδιών, στοχεύουν στην πάση θυσία -κι αυτής ακόμα της ισονομίας- προσπόριση ψήφων. Χωρίζοντας έτσι τα παιδιά σε -τιμητικά- αποδεκτά, από την Πολιτεία, αφ’ ενός και σε -σκόπιμα- αγνοημένα - μη επιθυμητά αφ’ ετέρου, μας θυμίζουν την εκφράζουσα την πίκρα της περιστάσεως λαϊκή φράση: «Το ένα παιδί, καλό παιδί, το άλλο, γαμώ τη μάνα του».

Το μέτρο της θεσμοθέτησης χορήγησης επιδόματος γέννησης παιδιού, σε μερικές μόνον οικογένειες, που δημοσιεύτηκε ότι θα πάρει η παρούσα Κυβέρνηση, δεν θα ανακόψει την όξυνση του δημογραφικού προβλήματος. Για πολλούς λόγους, που εκτείνονται σε βάθος χρόνου. Αναφέρω, μόνο, μερικούς: Η αλλαγή νοοτροπιών, συνθηκών ζωής και τρόπων, η ανασφάλεια των παιδιών -έμποροι ναρκωτικών, διαστροφές παιδεραστών, δαγκώματα σκυλιών, τρόμος (!) φρίκη (!) των γονιών- γάμοι ομοφυλόφιλων και άλλοι λόγοι πολλοί. Ξεχωρίζω και αναφέρω ένα λόγο τελευταία. Αυτός ο λόγος είναι ότι το Κράτος έδειξε στους πολίτες του ότι δεν έχει συνέχεια, αφού οι εκάστοτε εκφραστές του - εκπρόσωποί του έχουν καταστεί αναξιόπιστοι, με το να αναιρούν οι επόμενοι θεσμοθετήσεις προηγούμενων.

Θαρρώ πως όλοι τα καταλαβαίνουμε όλα αυτά. Καθένας μας το εννοεί, πως το μέτρο δε θα φέρει λύση του οξυμένου δημογραφικού και ο τόπος θα ερημωθεί. Μόνο κάποιοι «αναγκαίοι», για να αυξήσουν κάποιων τα «κουκιά», θα επιδοτηθούνε απ’ τον κρατικό τον κορβανά και οι τούτους ευνοούντες θέλει κατακτήσουν την πολύφερνη τη νύφη (τη Βουλή), «δημοκρατικά».

Διακρίνει κάποιος κάποια διαπλοκή, που κρατεί καλά και μας παίζει τον παπά; Μήπως υπάρχει και ασύγγνωστη των πολλών αδιαφορία κι’ ανοχή; Φαίνεται πως συμβαίνουν και τα δυο μαζί. Αλλιώς δε θα τολμούσαν κάποιοι, με θρασύτητα περισσή, να βάζουν, στον πυλώνα του κοινωνικού οικοδομήματος όλων, εκρηκτικά -μόνο λόγω συνθηκών- βραδυφλεγή.