Προσφιλείς μας που φεύγουν - Γράφει ο Πολυχρόνης Νταλάσης

Ἐτελέσθη τὸ περασμένο Σάββατο (14 Μαΐου) εἰς τὸν Ἱ.Ν.ἁγίου Νικολάου Γόμφων τὸ 40νθήμερο μνημόσυνο τοῦ Δημητρίου Κουκλάκη, υπὸ τοῦ ἱερέως π. Ἀπ. Μουτογεώργου καὶ ἔψαλαν οἱ Ἀθαν. Ποντίκας Α΄Ψ. τοῦ Ναοῦ καὶ ὁ Πολυχρόνης Νταλάσης.

Ἔφυγεν ἀναπάντεχα (9η Ἀπριλίου) εἰς ἡλικίαν 82 ἐτῶν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ὁ λίαν ἀγαπητός μας γυναικάδελφος Δημητράκης Κουκλάκης (τοῦ Ἀποστόλου καὶ τῆς Βασιλικῆς Γ. Οικονόμου) ἐκ Γόμφων (Ραψίστα), κάτοικος Τρικάλων. 

Ὁ Δημήτρης, μετὰ τὶς ἐγκύκλιες γυμνασιακὲς σπουδές στὰ Ἐκπαιδευτήρια Τσιλιμήγκα-Βεντήστα, ἐξεπλήρωσε τὶς στρατιωτικές ὑποχρεώσεις του, ὑπηρετήσας ἐπί διετίαν στὶς Καταδρομές.

Μετὰ ταὺτα ἐνυμφεύθὴ τὴν ἐκ Μουζακίου Μαρίνα Θεοφ.Κρύου, ἀπέκτησαν μία κόρη τὴ Βασούλα, σύζυγο κατόπιν τοῦ Καθηγητῆ Μαθηματικῶν Στέφανο Πατουλιώτη. Ευτύχισε να καμαρώσει τὰ ἐγγόνια του Μαρίνα (φοιτήτρια Βιολογίας), Γιάννη (φοιτητή ἰατρικῆς), Δημητράκη, Εύαγγελία (μαθητές Λυκείου & Γυμνασίου). 

Ὑπηρέτησεν ἐπί δεκετίες εἰς τὸ ΚΤΕΛ Τρικάλων (Σταθμάρχης στο Γραφείο Κινήσεως).

Διακρίνονταν γιὰ τὴν εὐθύτητα τοῦ χαρακτῆρος του, τὴν εὐσυνειδησία, τὸ ἀνδροπρεπές, τὸ ἔντιμον καὶ ἀξιοπρεπές· εὐγένεια, λεβεντιά, νοικοκυροσύνη, μὲ εὐγενικοὺς ἀγῶνες στὴ ζωή, ὑποδειγματικὸς οἰκογενειάρχης.

Γι αὐτὸ ἀπελάμβανε τὴν ἐκτίμηση τῶν συμπολιτῶν μας Τρικαλινῶν, καὶ ὄχι μόνο, τῶν Γόμφων καὶ ὅλων ὅσοι τὸν ἐγνώρισαν.

Ἐνορίτης τοῦ Ἱ.Ν.Παναγίας Φανερωμένης τῆς πόλεώς μας, διακόνισε ὡς Έπίτροπος, ἐνδιαφερθείς μετὰ τῶν ἱερέων καὶ κ.κ. Ἐκκλησιαστικῶν Συμβούλων διά τὰ συμφέροντα τοῦ ἐνοριακοῦ Ναοῦ. Φιλακόλουθος καὶ φιλέορτος, ἀγαποῦσε πολύ καὶ σέβονταν τοὺς Ἱερεῖς καὶ τοὺς ἱεροψάλτες καθῶς καὶ τοὺς ἐνορίτες τοῦ Ναοῦ. Τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὴν ιδιαίτερη πατρίδα του, τοὺς Γόμφους Τρικάλων.

Ἐργάστηκε ὰρκετόν καιρό καὶ στὰ πατρικά κτήματα, συνεχίζοντας τὸ σκληρό και έπίπονο ἐργο τοῦ πατέρα του Ἀποστόλη καὶ τῆς μάνας του Βασίλως, καθὼς καὶ τοῦ παπποῦ του Δημητρίου, ἀρχεγὀνων, ὑποδειγματικῶν παραδοσιακῶν γεωργῶν τῶν Γόμφων. 

Προσφιλή μας Δημήτρη,

Σήμερα στὸ μνημόσυνό σου εὐχόμαστε νὰ εὕρης αἰώνια ἀνάπαυση, ἐκεῖ ποὺ εἶναι «Ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων…», ἀνάπαυσις καὶ χαρά. 

Ὡς ανθρωποι πονᾶμε καὶ λυπούμαστε, ὡς χριστιανοι ελπίζουμε, προσοδοκοῦμε ἀνάσταση νεκρῶν και ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος μᾶς λέει: «Τί οὖν φησι· καὶ ἄνθρωπον ὄντα ἔνι μὴ δακρύει; Οὺκ ἔνεστι μὴ λυπεῖσθαι. Τοῦτο ὁ Χριστὸς ἔδειξεν· ἐδάκρυσεν γὰρ ἐπὶ Λαζάρου. Τοῦτο καὶ σὺ ποίησον· δάκρυσον, ἀλλ’ ἠρέμα, ἀλλὰ μετὰ εὐσχημοσύνης, ἀλλὰ μετὰ φόβου Θεοῦ» (PG 59,347). 

Καὶ ὁ Χριστὸς ἐδάκρυσε καὶ ’μεῖς θὰ δακρύσουμε καὶ θὰ πονέσουμε, ὅταν χάνουμε δικό μας ανθρωπο.

Ὅμως ἀπό τὸν πόνο ὰς ἔρθουμε στὴ χαρὰ, ἀντλῶντας δύναμη μὲ τὰ παρήγορα λόγια ἀπό τὴ μεγάλη εὐχὴ τῆς Πεντηκοστῆς:

«Ούκ ἔστιν οὖν, Κύριε, τοῖς δούλοις σου θάνατος, ἐκδημούντων ἡμῶν ἀπὸ τοῦ σώματος, ἀλλὰ μετάστασις ἀπὸ τῶν λυπηροτέρων ἐπὶ τὰ χρηστότερα καὶ θυμηδέστερα καὶ ἀνάπαυσις καὶ χαρά». 

Μᾶς ἐνισχύουν στὴν πορεία τῆς ἐπιγείου ζωὴς καὶ οἱ θριαμβευτικοὶ ὕμνοι τῆς Πασχαλίου περιόδου: «Θανάτου ἐορτάζομεν νέκρωσιν Ἄδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχἠν…» καὶ «Χριστὸς Ἀνἐστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας…».

Προσφιλή μας Δημήτρη, 

Μὲ βαθὺ ψυχικὸ πόνο σὲ ἀποχωριστήκαμε. Ὁ Θεὸς νὰ ἀπαλύνη τὸν πόνο καὶ νὰ χαρίση παρηγοριά στὴ σύζυγό σου Μαρίνα, στὴν οἰκογένεια τῶν παιδιῶν σου, οἰκείους, συγγενεῖς, σὲ ὅλους μας. Κάθε δάκρυ μας ἂς εἶναι παντοτεινὴ δροσιὰ στὸ μνῆμα σου.

Στὸ καλὸ Ἀγαπημένε μας ἀδερφέ καὶ θεῖε. Καλὸν Παράδεισο. Αἰωνία ἡ μνήμη σου. Τὰ ἀδέλφια σου Παρασκευή, Πολυχρόνης καἰ οἱ οίκογένειες τῶν παιδιῶν μας.

ΠΟΛΥΧΡΟΝΗΣ ΝΤΑΛΑΣΗΣ