Παιδί 14 χρονών ξυλοκοπείται άγρια στο κέντρο του Παρισιού - Στέλνει αναγνώστης [ΣΧΛ]

ο Yuri

Ήταν ο μόνος από την παρέα του που δεν κατάφερε να ξεφύγει όταν άρχισαν να τους κυνηγάνε άτομα από άλλη «παρέα». Τον πιάσανε, έπεσε στο έδαφος και με την χρήση σιδερένιων ροπάλων και μαχαιριών τον παράτησαν αναίσθητο, με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, σπασμένα κόκκαλα στα χέρια και στα πλευρά, σημάδια από μαχαιριές και τραύματα στο μάτι.

Το παιδί, νοσηλεύεται σε νοσοκομείο του Παρισιού και έχει ξεκινήσει η έρευνα για την ταυτοποίηση των δραστών από τον εισαγγελέα για «Απόπειρα Ανθρωποκτονίας»!

Όπως φαίνεται και στο βίντεο της επίθεσης που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, οι δράστες είναι νέοι, θα μπορούσε να είναι και συνομήλικοι του Γιούρι!

Πώς είναι δυνατόν νεανικές ψυχές να γεμίζουν με τόση μαυρίλα;
Πόσο σάπια έχουν καταντήσει από τόσο νωρίς αυτά τα άτομα;
Πόσο χειρότεροι πια θα γίνουν με τα χρόνια;

Φυσικά, μέχρι μια ηλικία, αντιγράφεις ό,τι έχεις λάβει ως πληροφορία. Προφανές σε όλους, ότι οι εκκολαπτόμενοι «γκάνγκστερς», έλαβαν την αντίστοιχη «εκπαίδευση» από το περιβάλλον τους. Άρα, αυτή η επιλογή συμπεριφοράς, πηγαίνει αυτόματα από γενιά σε γενιά, αρχικά ασυνείδητα και στη συνέχεια από ανάγκη γιατί μόνο έτσι νιώθουν ότι υπάρχουν! Μόνο σε αυτό έχουν εκτεθεί! Δεν γνωρίζουν ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ!

Έχουν φτάσει σε τέτοιο άθλιο σημείο, ώστε να επιβεβαιώνονται μόνο μέσω της βίας. Γιατί, στη βία, δεν χρειάζεσαι και πολλή προσπάθεια! Δυο-τρία μούσκουλα και έναν νεκρό εγκέφαλο. ΟΛΟΙ, μα όλοι, θα μπορούσαν να το κάνουν. Άρα όσοι ασκούν βία, ας μην περνιούνται και για κάτι τρομερό!

Τι μας σταματάει, λοιπόν; Πρώτον, οι πληροφορίες που έχουμε λάβει εμείς ως βρέφη για την κοινωνία και δεύτερον, η τιθάσευση του άγριου ενστίκτου που δοκιμάζεται σχεδόν καθημερινά για όλους μας. Όλοι εκνευριζόμαστε, θέλουμε να τσιρίξουμε ή να χάσουμε τον έλεγχο πολλές φορές.

Ε, λοιπόν, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να εκτονώσουμε το συναίσθημά μας, να δημιουργήσουμε άσχημο σκηνικό, να σημαδέψουμε κάποια ψυχή που μπορεί να παρακολουθεί ως θεατής εκείνη τη στιγμή και οριακά να την καταδικάσουμε στην αθλιότητα της αντιγραφής της δικιάς μας πράξης αργότερα, να φανούμε παγεροί και άκαρδοι στους άλλους. Και όλα αυτά, για να εκτονωθεί ένα συναίσθημα που είναι προσωπική μας υπόθεση και δεν αφορά κανέναν άλλο απολύτως. 

Δεν ξέρουμε τι ακριβώς έγινε με τον Γιούρι, δεν ξέρουμε τι συνέβη μεταξύ των δύο ομάδων νέων. Ό,τι και να συνέβη όμως, δεν υπάρχει δικαιολογία για την επίθεση ΕΝΝΕΑ έναντι ΕΝΟΣ. Αυτό δείχνει και τη δειλία, τις τιποτένιες προσωπικότητες που έχουν μέχρι στιγμής και το μεγάλο ερωτηματικό «Πού θα φτάσουν αργότερα;»

Ό,τι δε δίνει η οικογένεια θα έπρεπε να το δίνει η κοινωνία έτσι ώστε να υπάρχει ελπίδα για όλους. Μεγάλη και δύσκολη κουβέντα, όντως, αλλά η κοινωνία πέρα από το σχολείο κρίνεται και στο πεζοδρόμιο, στις διαβάσεις των πεζών, στα πάρκινγκ των αναπήρων, σε αυτόν που μας έσπρωξε κατά λάθος στο λεωφορείο ή μας έκανε σύσταση να φορέσουμε την μάσκα μας (βλ. Αθήνα, Μετρό, ξυλοδαρμός του σταθμάρχη από ανήλικα).

Πριν αντιδράσουμε σε κάποια πρόκληση, μήπως να αναρωτιόμασταν πρώτα: «Υπάρχει περίπτωση να έχει έστω λίγο δίκιο;», άσχετα με τον τρόπο εκείνου που προκαλεί τη βίαιη αντίδρασή μας. Η απάντησή μας σε αυτή την πρόκληση είναι αυτή που θα καταδείξει εκείνες τις πληροφορίες που λάβαμε κάποτε ως παιδιά ή το τωρινό μας πείσμα να τιθασεύσουμε το άγριο ένστικτό μας. Η αντίδρασή μας εκείνη τη στιγμή της κορύφωσης της έντασης, είναι αυτό που εν τέλει διαμορφώνει την «ρημάδα κοινωνία» μαζί με το σχολείο φυσικά. Όσοι είναι εκπαιδευτικοί, ας είναι λίγο πιο υποψιασμένοι επί του θέματος, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό ! Οι υπόλοιποι κρίνονται και αυτοί έξω από τις σχολικές αυλές, καθημερινά και αδιάλειπτα!

Ελπίζουμε όλοι σε γρήγορη ανάρρωση του Γιούρι και σύλληψη των δραστών. Η δεύτερη φάση θα ήταν η ψυχολογική υποστήριξη τόσο του θύματος όσο και των θυτών. Γιατί εάν τους ξεγράψουμε, τότε σίγουρα έχουμε χάσει ομαδικώς.

πηγή