Οι μεταρρυθμίσεις στο Υπουργείο Παιδείας

Γράφει ο συν/χος δάσκαλος
Θανάσης Σιούτας

Χρόνια τώρα παρακολουθούμε αυτά που συμβαίνουν στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, γιατί είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες της προόδου και της ευημερίας του λαού μας. Οι περισσότερες Κυβερνήσεις αρέσκονται πολλές φορές να «παίζουν» με τον όρο μεταρρύθμιση συνήθως στο ΥΠΕΠΘ, επειδή είναι βαρύγδουπος και εκκωφαντικός...

Πολλάκις όμως και απαραίτητος, αφού ο εκάστοτε κάτοχος του υπουργικού θώκου με την ανάληψη των καθηκόντων του προσπαθεί σύμφωνα με τα πιστεύω του και τις ιδεοληψίες του, να κάμει τη δική του μεταρρύθμιση. Προς Θεού δεν υποτιμώ τη δουλειά κανενός Υπουργού Παιδείας και ποτέ δεν θα υποστήριζα ότι αν ήμουνα στη θέση τους θα τα έκανα όλα. Δεν είναι τόσο απλή υπόθεση και όπως λέει και ο λαός μας, «απ’ έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε». Θέλω όμως να εκφράσω την αγωνία μου σ’ αυτόν τον εξόχως προβεβλημένο χώρο με τα γνωστά πισωγυρίσματα. Τι δεν ζήσαμε τα περασμένα χρόνια. Καταργήσαμε ακόμη και την αριστεία, συγχωνεύσαμε τα ΑΕΙ με τα ΤΕΙ, καταργήσαμε τον ΑΣΕΠ των εκπαιδευτικών και τόσα άλλα παράδοξα και ανορθόδοξα. Αλλά για αξιολόγηση του προσωπικού - εκπαιδευτικού έργου σιωπή, λες και είμαστε κοινωνία αγγέλων. Σίγουρα αυτοί που ηγήθηκαν στο Υπουργείο Παιδείας, ξέρουν γιατί δεν φθάνουμε στο δια ταύτα. Αλλά μέχρι πότε θα συρόμαστε έτσι; Πόσα χρόνια πρέπει ακόμη να περάσουν, για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα; Ας αναλογισθούμε όλους εκείνους, που ασχολήθηκαν με τα σοβαρά αυτά θέματα  μέχρι το τέλος της ζωής τους και πήραν μαζί τους τις αγωνίες τους. Θα τρίζουν τα κόκαλά τους.

Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί πολλά ζητήματα με την τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Και απ’ ό,τι φαίνεται, χρησιμοποιούμε τη νεολαία μας (φοιτητές), όπως το σάκο του μποξ. Στις «άμορφες» (αδιαμόρφωτες πολιτικά) μάζες των φοιτητών βρίσκουν καταφύγιο μερικοί κακοπροαίρετοι, τους οποίους δυστυχώς δεν τους ενδιαφέρει η πρόοδος και η ευημερία του λαού μας, αλλά η επίτευξη συγκεκριμένων μελλοντικών τους στόχων. Φτάσαμε στο σημείο να μπουκάρουμε ακόμη και στο γραφείο Πρυτάνεως και μάλιστα να του φορέσουμε και «γκιορντάνι» στο λαιμό, προκειμένου προφανώς να τρομοκρατηθεί, τόσο ο ίδιος αλλά και όλο του το σινάφι. Αυτά, αγαπητοί μου, είναι σημάδια τριτοκοσμικής χώρας και μας προσβάλλουν όλους. Και ενώ φθάσαμε μέχρις εκεί, διαφωνούμε ως προς το να βρούμε τρόπο για την αντιμετώπισή τους. Ειλικρινά ντρέπομαι γι’ αυτήν την αισχρή και κατάπτυστη πρακτική που εφαρμόζεται. Τα Πανεπιστήμια δεν είναι τσιφλίκι κανενός και δεν μπορεί ο καθένας να μπαίνει και να βγαίνει παίζοντας τα παιχνίδια του και πράττοντας ανομίες, χωρίς να δέχεται ούτε την παραμικρή και στοιχειώδη παρεμπόδιση.

Ένα άλλο σοβαρό θέμα που δημιουργήθηκε και πρέπει να δοθεί οπωσδήποτε λύση από την Υπουργό και να μην διστάσει να το προχωρήσει, -γιατί είναι σε καλό δρόμο-, είναι το θέμα με τις βάσεις των μαθημάτων. Επί τέλους έλεος. Πού θέλουμε να οδηγήσουμε την Παιδεία και τι σόι επιστήμονες θέλουμε να βγάλουμε; Καταλαβαίνουμε τι κάνουμε; Έχω την αίσθηση ότι οι αρμόδιοι του Υπουργείου γνωρίζουν τις βαθιές ρίζες του κακού και νομίζω ήρθε η ώρα να αλλάξουν γραμμές πλεύσης. Αν θέλουμε να βοηθήσουμε τη νεολαία μας, πρέπει πρώτα να κάνουμε κάτι απλό· να χωρίσουμε την ήρα από το σιτάρι. Μέχρι πότε αυτό το ρημάδι που λέγεται πολιτικό κόστος θα ταλανίζει την ελληνική κοινωνία, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ανίσχυρη να αντιδράσει και να ιδεί τα πραγματικά της συμφέροντα.

Δεν προσφέρουμε καλές υπηρεσίες με το να υποστηρίζουμε τους αιώνιους φοιτητές. Απεναντίας κάνουμε μεγαλύτερη ζημιά σε όλους αυτούς, γιατί στην πραγματικότητα στεκόμαστε εμπόδιο, για την μετέπειτα συνέχιση της πορείας στη ζωή τους. Το πρόβλημα δεν είναι αν επικρατήσει το ν+2 ή το ν+3, γιατί κάποιο επιβάλλεται να επικρατήσει, αλλά το πόσο ενδιαφερόμαστε για τον οβολό του φορολογούμενου πολίτη, τον οποίο σχεδόν παραμερίζουμε.

Τελικά, μήπως κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος; Εάν όλα τα κόμματα δεν καθίσουν σε ένα τραπέζι, να βρουν τα αναγκαία σημεία σύγκλισης και να συμφωνήσουν τουλάχιστον στις βασικές κατευθυντήριες γραμμές επί θεμάτων Παιδείας, ποτέ δε θα ιδούμε άσπρη ημέρα. Θα διαιωνίζουμε καταστάσεις και θα πάμε ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Μην μας συνεπαίρνει το γεγονός ότι βγάζουμε επιστήμονες οι οποίοι κατακλύζουν τις αγορές όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και ευρύτερα. Αυτό είναι μια αλήθεια η οποία μας τιμά, αλλά δεν φτάνει. Ας δούμε λίγο τη γενικότερη εικόνα της Παιδείας στις χώρες της Ευρώπης αλλά και της Αμερικής. Να σταματήσουμε τα παιχνίδια με τη νεολαία (φοιτητών-σπουδαστών) και να ασχοληθούμε με τα ζωτικότερα προβλήματά της.