Οι κακοί άνθρωποι ειναι οι πιο ανασφαλείς

Το να αναλαμβάνει μια κοινωνία το πένθος και να το κάνει δικό της για την απώλεια μιας ψυχούλας είναι μια υγιής κοινωνία. Ένας θρήνος που δεν αποδόθηκε από εκεί που έπρεπε και άρμοζε τους «γονείς».

Η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών που δίνουν την μάχη ανυπεράσπιστοι, απροστάτευτοι, και καταπιεσμένοι από ένα κράτος που έχει χρέος να τους προστατεύει αλλά δεν το κάνει. Κακοί άνθρωποι στελεχώνουν το κράτος. Είναι κακοί γιατί φοβούνται να μην είναι. Με την κακία αποκτούν ταυτότητα, είναι ο πιο εύκολος δρόμος. Η αγάπη στον διπλανό, η φιλία, ένα χέρι βοήθειας σε μία ανάγκη, όλα αυτά απαιτούν χρόνο και πάθος. Λίγοι το διαθέτουν.

Η Κάθε μάνα σαν τη Ρούλα -αν αποδειχθεί ότι είναι η κατά συρροή δολοφόνος τριών ψυχών- έδρασε μέσα σε ένα περιβάλλον όπου καμία κρατική δομή δεν αντιλήφθηκε και δεν προστάτευσε αυτά τα παιδιά, όπως και κανένας κοινωνικός περίγυρος. Και επειδή αυτό πρέπει να βγει από το κάδρο της εξουσίας φανατίζουν το πλήθος, «πραγματική τιμωρία των ενόχων» μέχρι να ξεσπάσει η επόμενη μπόρα.

Η Ρούλα ευχόταν να πάνε στην κόλαση και να ψοφήσουν οι γονείς ενός άλλου δολοφονημένου παιδιού. Ανάμεσα στον όχλο έξω από το σπίτι της στην Πάτρα που φωνάζει, στο διαδίκτυο και μοιράζει κρεμάλες και κολάσεις, υπάρχουν αρκετοί βασανιστές, παιδεραστές και εν δυνάμει παιδοκτόνοι. Στα συντηρητικά κόμματα, στις οργανωμένες θρησκείες και στον όχλο για λιντσαρίσματα, εκεί πάνε να κρυφτούν όλοι αυτοί που φωνάζουν ενάντια σε αυτό που οι ίδιοι είναι. Το μίσος και η επιθυμία για εκδίκηση είναι αχαλίνωτα συναισθήματα που φυσικά αφυπνίζονται και τροφοδοτούνται από την καταπίεση.

Πρέπει να προσπαθήσουμε να αφυπνίσουμε εκείνα τα ανώτερα συναισθήματα τα οποία αντλούν την ενέργειά τους από αγάπη για το καλό. Ελευθερία, αλληλεγγύη, και την αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Ούτε δήμιοι, ούτε εκδικητές, ούτε τιμωροί. Αν για να κερδίσουμε πρέπει τα συνθήματα να είναι «θάνατος», «κρεμάλα». Θα προτιμούσα να είμαι με τους χαμένους. Αυτοί που είναι εκπαιδευμένοι ν΄ αγαπούν μόνο όσους είναι σαν τα μούτρα τους δεν πόνεσαν ποτέ… Η γνώση -όπως και το θρησκευτικό ψέμα- δεν κρύβεται πλέον στο σκοτάδι αλλά στο φως. Ένα φως τόσο πυκνό που τυφλώνει. Ο σκοταδισμός δίνει τη σκυτάλη στο φωταδισμό. Όσο άσχημα κι αν σε εκμεταλλεύονται δεν γίνεσαι πραγματικός δούλος παρά μόνο αν αρχίζεις να πιστεύεις τα ψέματα του βασανιστή σου.

Φ. ΣΑΜΑΝΟ