Ο Χρίστος Λιάπης για την απώλεια της Κικής Δημουλά

Μιλήσαμε πολύ, αλλά για εμένα, όχι αρκετά... Ανάμεσα στα άλλα της είπα για ένα "ποίημά" μου (ντρέπομαι που η γλώσσα δεν έχει και άλλα εκτός από τα γραπτά και τα ψηφιακά εισαγωγικά για να καλύψω με αυτά τις λέξεις της ποιητικής μου ατεχνίας, καθώς πλάι της μίλησα για δικούς μου "στίχους"), με τίτλο "Μήδεια και Αριάδνη" που είχε βραβευθεί το 2010 από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.

Με ανυπόκριτη αστική ευγένεια  παλαιάς κοπής συνδυασμένη με ένα νεανικά κοφτερό πνεύμα, ενδιαφέρθηκε να δει και άλλα δείγματα της γραφής μου. Η πληθώρα και η ένταση των επιστημονικών υποχρεώσεών μου (και αργότερα και άλλων κοινωνικοπολιτικών ενασχολήσεων), δεν μου έδωσε ούτε τον συγγραφικό χρόνο που θα ήθελα, ούτε τις ευκαιρίες να κρατήσω την επαφή μου με τη γραφίδα.

Δεν ξαναείχα την ποιητική ευκαιρία να τη δω. Καθώς βρέθηκα, για τον αποχαιρετισμό της "Στο περιβόλι όπου καρπίζουνε μαρμάρινοι οι σταυροί", θα διαπράξω την ιεροσυλία να την κατευοδώσω όχι με δικούς της στίχους, αλλά με δικούς μου "στίχους" και με ένα δικό μου "ποίημα", που το είχα γράψει φοιτητής ακόμη, το 2002 το οποίο, ο χρόνος μου ποτέ δεν βρήκε το θάρρος να της το δείξει....Αιωνία σου η μνήμη, Κική Δημουλά,,,

"Βαθιές οι εντομές της παρουσίας σου στον χρόνο,
λύση της συνέχειας του καιρού η απουσία σου.
Απόπτωση του επιθηλίου των αναμνήσεων,
έτσι ορίζεται κυτταρικά ο θάνατος της μνήμης.
Μα η λήθη παραμένει χρόνιος φορέας
του πόνου σου."

ΟΙΔΙΠΟΔΟΣ ΤΑΦΟΣ Β΄

Στο περιβόλι όπου καρπίζουνε μαρμάρινοι οι σταυροί,
εκεί όπου γειώνονται τα δυναμικά της ζωής,
ένα πλατάνι φύτρωσε ανεπαίσχυντα πλάι σε ένα μνήμα.
Αλήθεια, δεν θυμάμαι, ίσως το μνήμα να φυτεύτηκε –ύστερα-
από κάτω.

Μαυλιστικός ίσκιος, παρακοιμώμενος της απουσίας.
Και μία λαβωμένη επιγραφή επιτύμβιος
-όλες οι επιγραφές είναι θύματα του «επί»,
κι ας μην είναι, όλες, επιτύμβιες-
γράμματα και νοήματα αποδεκατισμένα
από τον καιρό

ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΜΟΥ Ο ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ ΚΑΙ
Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ ΜΕ ΧΙΛΙΕΣ ΡΙΖΕΣ ΣΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΜΟΥ
ΕΧΩ ΤΟΝ….

Σπασμένη η ακροτελεύτια σειρά,
μυστικό παλίμψηστο,
τ’ όνομα, τα χρόνια του νεκρού και η γενιά του,
να χαράζει η θύμηση κάθε περαστικού
το όνομα του οικείου πόνου της.

Έμαθα, τελικά, πως έκοψαν το δένδρο.
Μην ενοχλήσουν βέβηλα, χθόνια αγγίγματα ριζών
τον ύπνο των νεκρών.

Μετρώ τους κύκλους στο κολόβωμα του κορμού,
μήπως και μαρτυρήσουν την ηλικία της απουσίας.

Ομόκεντρες εναποθέσεις του καιρού
γύρω από το αναπόδραστο,
κορμοί ακρωτηριασμένοι
απ’ όσα δεν προλάβαμε, οι ζωές μας
και οι μέλλοντες θα ‘ρθούνε να μετρήσουνε
τους κύκλους μας.

Η ζωή είναι το συνεχές των αποχωρισμών
και οι βασιλικοί ευωδιάζουνε, σγουροί
σαν τα πρασινομάλλικα κεφάλια των παιδιών.

Γιατί,
Η ζωή δεν είναι παρά μια προσωρινή
αντίφαση της εντροπίας.