Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης - Του Άγγελου Ασημινάκη, Θεολόγου

Είναι η (π)οίηση το ταξίδι του Εγώ προς το Εμείς και Εσείς;
Ω, τι όμορφα είναι να αισθάνομαι ποιητής ότι είμαι, και ας μην είμαι.
Παύλος Τζιβανίδης

Σήμερα έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια ημέρα της ποίησης, ώστε παράλληλα με τον ερχομό της άνοιξης να γιορτάζεται και η ποίηση. Δεν επιλέχθηκε τυχαία στις 21 Μαρτίου...

κατά την γνωστή ποιήτρια Λύντια Στεφάνου "η ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους".

Η ποίηση έχει τη δυνατότητα να εκφράσει άσπρο και μαύρο, χαρά και πόνο, ζωή και θάνατο, έχοντας τη μοναδική ικανότητα να ισορροπεί άριστα ανάμεσα στις τέλειες αντιθέσεις και μέσα από τις πιο απίστευτες συνδηλωτικές μορφές. Η αιώνια ισορροπία ανάμεσα σε δίπολα.

Κάποτε η ποίηση σνομπάρονταν, όπως και οι εκπρόσωποί της. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι οι μεγαλύτεροι ποιητές αναγνωρίστηκαν και καταξιώθηκαν μετά θάνατον!

Η ποίηση, ετυμολογικά, προέρχεται από το ρήμα ποιώ, δηλαδή φτιάχνω - δημιουργώ. Ποιητής λοιπόν μπορεί να θεωρηθεί αυτός που φτιάχνει κάτι, που δημιουργεί. Ωστόσο, χρησιμοποιείται για να δηλώσει τον άνθρωπο που χειρίζεται τον λόγο έτσι ώστε να δημιουργηθεί το ποίημα. Η δημιουργία γλυκαίνει την ψυχή, ημερεύει το μυαλό, ξαναζωντανεύει το όνειρο, του δίνει φτερά. Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρει η ψυχή να πετάξει, σημασία έχει η κινητοποίηση και η απαλλαγή από την εσωτερική αδράνεια.

Η Μεγάλη Ποιήτρια Κική Δημουλά γράφει "Η ποίηση ωφελεί εκείνους που την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός τους μικρά κομματάκια από σχισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους".

Ο σπουδαίος και πολυδιαβασμένος ποιητής Νίκος Καρούζος γράφει:

σημάδι της αλήθειας ας υπάρχει του ποιήματος ο ήχος.
Αυτό που ονομάζουμε χαρόντισσα ή αλλιώς ποίηση.

Και είναι να αναφωνείς: τι γυρεύεις μωρ’  ομορφούλα μου,
εσύ μαργαρίτα, σε τούτο το παλιοχώραφο;

Θάθελα λίγο δυναμίτη, θάθελα μιαν έκρηξη/ που να σκορπίσει το χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας/ ευλογία κυρίου τα μυδράλια της ποίησης.

Χρείες της ζωής, χρείες του κόσμου τα κελαηδήματα.

Και ποτέ στ’ αλήθεια δε μάθαμε τι είναι τα ποιήματα/ είναι σπαράγματα, είναι ομοιώματα/ φενάκη/ φρεναπάτη/ φρενάρισμα ίσως/ ταραχώδη κύματα/ ειν’ εκδορές/, απλά γδαρσίματα, είναι σκαψίματα/ είναι ιώδιο; Είναι φάρμακα; Είναι γάζες, επίδεσμοι;/Πολλά τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα/ εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.

Καταφερτζήδες του πνεύματος και των στίχων/ ευκλεώς στοιχηθείτε. Βάλτε δυναμίτη, δημιουργήστε εκρήξεις, που να σκορπίσουν το χειρότερο θάνατο στα βολέματά μας. Ευλογία κυρίου τα μυδράλια της ποίησης.

Θνητός της ποίησης ο λόγος/ νεκρώνει τα παρόντα γεγονότα για να τα πενθεί/ και αυτή η νεκρότητα είναι η αθανασία.

Τα ποιήματα συμβαίνουν Και τις σκέψεις και πράγματα/ φτιάχνουμε ποιήματα- κουρδισμένα παλιοπαίχνιδα/ καμωμένα για να φτερουγίσουν.

Κλείνω αυτό το άρθρο με το σπουδαίο ποίημα του γνωστού ποιητή, ερευνητή και βιβλιοκριτικού Ντίνου Χριστιανόπουλου από την ποιητική του συλλογή Διαγώνιος του 1985.

Εγκαταλείπω την ποίηση

Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία,
δε θα πει ανοίγω ένα παράθυρο για τη συναλλαγή.

Τέλειωσαν πια τα πρελούδια, ήρθε η ώρα του κατακλυσμού·
όσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν,
να δουν με τι καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν στη ζωή.

Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία.
Να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά,
πως δε βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκαλα·

όμως είμαι άνθρωπος και γω, επιτέλους κουράστηκα, πώς το λένε,
κούραση πιο τρομαχτική από την ποίηση υπάρχει;

Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία·
βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του.