ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ - Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΣΩΖΕΙ - Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΜΟΥΣΤΑΚΑ

«Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου» (Λουκ. 15, 21)

Ἀνάμεσα στά ὡραιότερα δημιουργήματα τῆς παγκόσμιας φιλολογίας δύσκολα μπορεῖ νά βρεθεῖ ἐφάμιλλο ἀριστούργημα μέ τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ. Ἔχει λεχθεῖ, πάρα πολύ σωστά, πώς ἄν χανόταν ὅλο τό Εὐαγγέλιο καί σωζόταν μόνο ἡ παραβολή τοῦ ἀσώτου, μόνο μέ αὐτή θά μποροῦσε νά πιστοποιηθεῖ πώς ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός τῆς ἄπειρης ἀγάπης καί τῆς εὐσπλαχνίας...

Μέσα στό θαυμαστό πλαίσιο αὐτῆς τῆς παραβολῆς ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς «ζωγραφίζει» μέ ἀπαράμιλλο μεγαλεῖο τήν τρυφερότητα, τήν εὐσπλαχνία καί τή μακροθυμία τῆς πατρικῆς καί στοργικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τά ἄσωτα παιδιά Του. Οἱ τρυφεροί τόνοι τῆς παραβολῆς εἰσχωροῦν στά τρίσβαθα τῆς καρδιᾶς μας καί δονοῦν τίς εὐαίσθητες χορδές της.

Ἡ παραβολή τοῦ ἀσώτου εἶναι ὁλόκληρο δρᾶμα μέ πολλές πράξεις καί σκηνές. Ποιητές, διηγηματογράφοι, γλύπτες καί ζωγράφοι ἀπό τή θεσπέσια αὐτή παραβολή, σάν ἀπό ἀστείρευτη πηγή, ἄντλησαν καί ἀντλοῦν ὑψηλές ἐμπνεύσεις καί ὑπέροχες συνθέσεις. Μέσα στή συγκινητική ὀμορφιά τῶν σκηνῶν τῆς παραβολῆς βρίσκει κανείς πολύ δυνατές ψυχολογικές περιγραφές.

Τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ-Πατέρα, πού κατοπτρίζεται μέσα στή βαθιά ἀγάπη Του πρός τόν ἄνθρωπο, εἶναι τό ἕνα δεδομένο τῆς παραβολῆς. Τό ἄλλο εἶναι ἡ τραγικότητα τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου, πού σφαδάζει μέσα στά δίχτυα τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλοῦ πάλι γοητεύει ἡ ὀμορφιά πού ἔχει ἡ ἀνόρθωση καί ὁ ἐξαγνισμός τοῦ ἁμαρτωλοῦ καί ἡ συμφιλίωσή του μέ τό Θεό.

Γεγονός ἀπό τά πιό συνηθισμένα, ἀλλά καί τά πιό τραγικά εἶναι τό γεγονός τῆς παραβολῆς τοῦ ἀσώτου υἱοῦ πού ἀπευθύνεται, γιά νά δονήσει τίς καρδιές ὅλων τῶν παραστρατημένων ἀνθρώπων καί μάλιστα τῶν νέων, πού κλείνουν τόσο θησαυρό μέσα τους, ἀλλά καί τόσο πόνο καί δάκρυ.

Ὁ πατέρας στήν παραβολή εἶναι ὁ Θεός πού μέ ἄπειρη ἀγάπη καί εὐσπλαχνία δέχεται τά ἄσωτα παιδιά του πού ἐπιστρέφουν. Ὁ ἄσωτος υἱός ἀντιπροσωπεύει ὅλους τούς ἁμαρτωλούς πού κυλιοῦνται στό βοῦρκο τῆς ἀθλιότητας καί τῆς ἁμαρτίας. Καί ὁ μεγαλύτερος υἱός ἀντιπροσωπεύει ὅλους ἐκείνους πού νομίζουν τόν ἑαυτό τους ἅγιο καί θέλουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μόνο γι’ αὐτούς καί κατακρίνουν τά παραπτώματα τῶν ἄλλων.

Σέ καμμιά ἐποχή καί σέ καμμιά κοινωνία δέ λείπουν οἱ ἄσωτοι υἱοί. Πολύτιμες καί αὐτοί ψυχές, πλασμένες γιά τή χαρά καί τό φῶς, γιά τήν πίστη, γιά τήν ἐλπίδα καί γιά τή σωτηρία, κυλιοῦνται στά τέλματα τῆς ἁμαρτίας. Καί ἀντί νά τραφοῦν μέ τόν ἄρτο τῆς Ζωῆς, προσπαθοῦν νά χορτάσουν μέ τά ξυλοκέρατα. Τί τραγικό!

Εὐτυχῶς πού ὑπάρχει μετάνοια, ἐπιστροφή. Ἄν ἡ ἁμαρτία εἶναι μεγάλη, ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρα μεγαλύτερη! Κανένας δέ θά καταδικασθεῖ, γιατί ἁμάρτησε· θά καταδικασθεῖ, ὅμως, γιατί δέ μετανόησε.