ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ - ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ - Του Επισκόπου κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΜΟΥΣΤΑΚΑ Μητροπολίτου Αυλώνος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ - ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
Ἰωάν. 9, 1-38

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ
«Σύ πιστεύεις είς τόν Υϊόν τοῦ Θεοῦ;» (Ἰωάν. 9, 35).

Ἕνα ἀπό τά μεγάλα θαύματα τοῦ Κυρίου εἶναι καί τό θαῦμα τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Τό θαῦμα αὐτό δέν εἶναι θεραπεία τυφλοῦ, πού ἔχασε τό φῶς τῶν ματιῶν του ἀπό ὑστερογενή πάθηση, ἀλλά τυφλοῦ ἐκ γενετῆς.

Εἶναι, στ’ ἀλήθεια, μαρτυρική ἡ ζωή, ὅταν κάποιος στερεῖται ἤ χάνει τό φῶς τῶν ματιῶν του. Ἀκούει γιά τήν ὀμορφιά τῆς Δημιουργίας, δέν τή βλέπει, ὅμως, γιατί εἶναι φυλακισμένος στό κάτεργο τῆς σκοτεινιᾶς. Ἄς εἶναι μεγάλη ἡ συμπάθεια καί ἡ ἀγάπη ὅλων μας πρός τά πρόσωπα αὐτά καί, ἐκτιμώντας τή μεγάλη δωρεά τοῦ Θεοῦ, τό φῶς τῶν ματιῶν μας, ἄς δοξάζουμε καί ἄς εὐχαριστοῦμε τόν Κύριο.

Ἕνα τέτοιο τυφλό συνάντησε ὁ Κύριος μιά μέρα καί τόν πλησίασε, γιά νά τόν θεραπεύσει, παρά τήν ἀχάριστη καί ἀχαρακτήριστη διαγωγή τῶν Γραμματέων καί τῶν Φαρισαίων πού ἐπιχείρησαν μέ ἐγκάθετους νά Τόν συλλάβουν (Ἰωάν. 7, 44-46). Ὁ Χριστός «ὅσο εἶναι σ’ αὐτόν τόν κόσμο, εἶναι τό φῶς γιά τόν κόσμο. Ὅταν τά εἶπε αὐτά ἔφτυσε κάτω, ἔφτιαξε πηλό ἀπό τό φτύσιμο, ἄλειψε μέ τόν πηλό τά μάτια τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ εἶπε: Πήγαινε νά νιφτεῖς στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ». Καί τό θαῦμα ἔγινε! «Πῆγε καί νίφτηκε καί, ὅταν γύρισε πίσω, ἔβλεπε»!

Μποροῦσε, βέβαια, ὁ Κύριος μέ ἕνα Του λόγο μόνο νά θεραπεύσει τόν τυφλό. Γιατί ἐνήργησε ἔτσι; Νά τόν προετοιμάσει στήν πίστη, γι’ αὐτό καί ὁ τυφλός δέν ἄφησε νά ἐπικρατήσει στήν ψυχή του κάποιος λογισμός δυσπιστίας. Ἀπό τή στιγμή πού ὁ ἄνθρωπος θέτει σέ ἀμφιβολία τά μέσα τῆς σωτηρίας, πού ὥρισε ὁ Κύριός του, γίνεται, πιά, ἀνάξιος τῆς σωτηρίας.

Εἶναι πολύ λυπηρό, ὅταν ὁ ἄνθρωπος, πού ἔχει ἀνάγκη σωτηρίας, νά φαίνεται δύσπιστος, διστακτικός ἤ ἀδιάφορος καί ξένος πρός τά μέσα τῆς σωτηρίας πού ὑπάρχουν στήν Ἐκκλησία, λησμονώντας ὅτι χωρίς τήν πίστη στό Χριστό καί ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας Του δέ μπορεῖ νά σωθεῖ.

Μετά τό θαῦμα ἄρχισαν οἱ κρίσεις καί οἱ ἐπικρίσεις τῶν Γραμματέων καί τῶν Φαρισαίων καί μάλιστα ρωτοῦσαν τόν τυφλό καί ἀποφαίνονταν: «Πές τήν ἀλήθεια μπροστά στό Θεό· ἐμεῖς ξέρουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός [ὁ Ἰησοῦς] εἶναι ἁμαρτωλός».

Πάντοτε θά ὑπάρχουν οἱ διαστρεβλωτές τῆς ἀλήθειας καί οἱ συκοφάντες. Οἱ Φαρισαῖοι τιτλοφοροῦνταν σοφοί διδάσκαλοι, ἀγνοοῦσαν, ὅμως, Ἐκεῖνον πού ἀνοίγει καί τά σωματικά, ἀλλά καί τά ψυχικά μάτια τῶν ἀνθρώπων. Ἐξάλλου «ὅσους ὁ κόσμος θεωρεῖ μωρούς, ἐκείνους διάλεξε ὁ Θεός γιά νά ντροπιάσει τελικά τούς σοφούς» (Α΄ Κορ. 1, 27).

Στήν ἐρώτηση τοῦ Κυρίου πρός τόν τυφλό «ἐσύ πιστεύεις στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ;», ἀπάντησε: «Πιστεύω Κύριε», καί Τόν προσκύνησε. Καί τόν κάθε ἄνθρωπο ρωτοῦσε, ρωτάει καί θά ρωτάει ὁ Κύριος ἄν «πιστεύει στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ;». Ἄς προσπαθήσει ὁ καθένας νά ἀπαντήσει.