ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ - ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ - ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ, ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ - Του Επισκόπου κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΜΟΥΣΤΑΚΑ Μητροπολίτου Αυλώνος

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ - ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
Ἰωάν. 4, 5-42

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ, ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ
«Ὅς δ’ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα» (Ἰωάν. 4, 14)

«Ὅταν ἔμαθε ὁ Κύριος ὅτι οἱ Φαρισαῖοι πληροφορήθηκαν πώς ὁ Ἰησοῦς ἀποκτᾶ περισσότερους ὀπαδούς ἀπό τόν Ἰωάννη [Πρόδρομο]… ἄφησε τήν Ἰουδαία κι ἔφυγε πάλι γιά τή Γαλιλαία. Ἔπρεπε ὅμως νά περάσει ἀπό τή Σαμάρεια». Μεσημέρι ἦταν, ὅταν ὁ Χριστός ἔφτασε στά χωριά τῆς Σαμάρειας. Καλοκαίρι καί ζέστη ἀφόρητη! Κάπου ἔξω ἀπό τήν πόλη Συχάρ κάθισε νά ξεκουραστεῖ στό ἱστορικό πηγάδι τοῦ Ἰακώβου. Ἐκεῖ συνάντησε τή Σαμαρείτισσα.

Ὁ Ἰησοῦς τῆς ζήτησε νερό καί τῆς μίλησε γιά τή δίψα τῆς ψυχῆς. Καί ὅλα αὐτά, γιά νά δώσει στή Σαμαρείτισσα τήν εὐκαιρία νά αἰσθανθεῖ τήν ψυχική της δίψα καί τήν ἀνάγκη νά ξεδιψάσει τήν ψυχή της στά δροσερά καί ζωογόνα νερά τῆς θείας χάρης. Ἦταν ἡ καταλληλότερη ὥρα γιά τό καταλληλότερο κήρυγμα-δίδαγμα.

Στόν ὡραῖο διάλογο τοῦ Κυρίου μέ τή Σαμαρείτισσα βλέπουμε τά πρῶτα ἐνδιαφέροντα γιά τήν πίστη. Τόν ρώτησε γιά ζητήματα λατρείας, γιά τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία πού τόν ἀποδέχεται ὡς προφήτη. Γι’ αὐτό ἔτρεξε στούς συγχωριανούς της, γιά νά τούς γνωστοποιήσει ὅτι συνάντησε τό Μεσσία. Ἡ ἁμαρτωλή Σαμαρείτισσα μέ τήν κατάξερη ψυχή, ἔγινε ἡ ἁγία Φωτεινή, τήν ὁποία γιορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας αὐτή τήν Κυριακή.

Μακάρι νά μποροῦσε νά ξεδιψάσει ἡ ἀνθρωπότητα, πού διψάει κυριολεκτικά. Ψάχνει νά βρεῖ τό νερό πού θά ἱκανοποιήσει τίς ἀνθρώπινες ψυχικές ἀνάγκες. Οἱ ὑποθετικές πηγές φαίνονται πάντα πλούσιες! Ἄλλοι νοσταλγοῦν τά πλούτη, ἄλλοι τίς ἡδονές, ἄλλοι τή δόξα, ἄλλοι τά κοινωνικά συστήματα. Αὐτά πολλοί τά δοκίμασαν καί ἔνιωσαν ἀπογοήτευση ἤ, ὅπως ἔγραψε, γιά ἄλλο, βέβαια, λόγο, ὁ νομπελίστας ποιητής μας «διψάσαμε τό μεσημέρι μά τό νερό γλυφό»!

Ἡ δόξα ἱκανοποίησε ποτέ τόν ἄνθρωπο; Ποιός τήν κράτησε ἕως τίς τελευταῖες του στιγμές; Αὐτοί πού κυνηγοῦν τίς ἡδονές, δέν εἶναι πάντα διψασμένοι; Σέ αὐτή τή ζωή ἄλλο ὁ ἄνθρωπος νά ἐλπίζει καί ἄλλο νά ζεῖ ὀντολογικά τίς χαρές τῆς ζωῆς. Καί ὅσοι δέν τίς ζοῦν, εἶναι τά ναυάγια αὐτοῦ τοῦ μάταιου κόσμου· ὄχι, γιατί ὁ Θεός ἔχει δημιουργήσει μάταιο τόν κόσμο, ἀλλά, γιατί οἱ ἄνθρωποι τόν ἔχουν καταντήσει ἔτσι¹.

«Ὅς δ’ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα», λέει τό ἀδιάψευστο στόμα τοῦ Κυρίου στή Σαμαρείτισσα, γιατί ἡ εὐτυχία βρίσκεται μόνο σέ Ἐκεῖνον. Ἡ εὐτυχία βρίσκεται στίς ψυχές πού ἔχουν τήν εἰρήνη μέσα τους. Ὅταν ὑπάρχει ἐμπιστοσύνη στό Θεό, ἡ ἐλπίδα σέ Ἐκεῖνον οὔτε χάνεται, «οὔτε ἀπογοητεύει» (Ρωμ. 5, 5).

Σέ αὐτή τήν εὐτυχία καλεῖ τόν ἄνθρωπο ὁ Κύριος. «Ὅποιος διψάει, νά ‘ρθεῖ σ’ ἐμένα καί νά πιεῖ» (Ἰωάν. 7, 37), γιατί «ὅποιος πιεῖ ἀπό τό νερό πού θά τοῦ δώσω ἐγώ δέ θά διψάσει ποτέ…»!

1 Ἰωάν. Χρυσοστόμου, Εἰς Ἐφεσ. Ὁμ. 12, 1, PG 62, 89