ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΧΑ - ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ - Του Επισκόπου κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΜΟΥΣΤΑΚΑ Μητροπολίτου Αυλώνος

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΧΑ - ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
Ἰωάν. 5, 1-15

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ
«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…» (Ἰωάν. 5, 7)

Ζοῦμε στήν περίοδο τοῦ Τριωδίου τῶν Ρόδων, τοῦ Πεντηκοσταρίου, ἀναστάσιμη περίοδο, στήν ὁποία ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μέ ὅλο τό τελετουργικό της τυπικό παρουσιάζει στά παιδιά της τή δόξα τοῦ Ἀναστημένου λαμπριάτικο Χριστοῦ. Γι’ αὐτό καί ὁ σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι, χωρίς μέσες λύσεις, νά μετέχει σέ αὐτή τή θεανθρώπινη ἀναστάσιμη δόξα καί χαρά, δηλαδή στήν ἀνέσπερη καί ἀτελεύτητη Βασιλεία, πού ἀρχίζει ἀπό τή γῆ, ἀπό τήν Ἐκκλησία!

Αὐτή τή δόξα καί αὐτή τή χαρά τήν εἶχε ὁ ἄνθρωπος στόν παράδεισο· μέ τήν πτώση του διακόπηκε αὐτή του ἡ μετοχή στή χαρά τοῦ Θεοῦ καί μπῆκε στή στέππα τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Θεός, πάντοτε, ἦταν κοντά του, ἄσχετα ἄν ὁ ἄνθρωπος, μέ τά πήλινα ἁμαρτωλά του μάτια, δέν ἔβλεπε τίποτε ἀπό αὐτή τή θεϊκή παρουσία. Γι’ αὐτό ὁ Θεός σαρκώθηκε «ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β΄ Κορ. 4, 6), γιά νά φανερώσει τό Θεό καί τή δόξα Του στόν ἄνθρωπο.

Ὁ Χριστός ἦρθε στή γῆ ὡς Σωτήρας. Θεράπευε τίς ψυχές καί τά σώματα ἐκείνων πού τό εἶχαν ἀνάγκη. Καί τότε καί σήμερα καί πάντοτε ἡ ἀνθρωπότητα, ἅμα δέν ἔχει σχέση μέ τό Χριστό, θά εἶναι πνευματικά παράλυτη. Θά πρέπει, ὅμως, νά παραμείνει σέ αὐτή τήν κατάσταση; Ὄχι.

Ἡ κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδά τῆς σημερινής εὐαγγελικῆς περικοπῆς δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἁγία μας Ἐκκλησία, γι’ αὐτό καί εἶναι ἕνα ἀπέραντο πνευματικό νοσοκομεῖο πού γιατρεύει τίς πνευματικές ἀσθένειες μέ τό ἱερό μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης, ἔτσι ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά χαίρεται, διαρκῶς, τήν παρουσία τοῦ Κυρίου στή ζωή του.

Ὁ Παράλυτος τῆς Βηθεσθά μέ βαθύ παράπονο εἶπε στό Χριστό πώς δέν εἶχε ἄνθρωπο νά τόν βάλει στή δεξαμενή, μόλις ἀναταραχτοῦν τά νερά. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος ποιός μπορεῖ νά εἶναι σήμερα; Εἶναι ὁ Πνευματικός-Ἐξομολόγος πού μέ τήν ἐξομολόγηση θεραπεύει τίς ψυχές. Γιά νά θεραπεύει, ὅμως, σωστά, δέ θά πρέπει νά εἶναι ὁ ἴδιος παράλυτος· γιατί, ἄν ὁ ἴδιος εἶναι παράλυτος, πῶς θά μεταφέρει τόν ἄρρωστο στήν Κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδά γιά θεραπεία;

Ὁ Ἐξομολόγος θά πρέπει πάντα νά ἀγωνίζεται πνευματικά, γιά νά ἔχει ἐπιτυχία στή διακονία τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν. Ὑπάρχουν τέτοιοι πνευματικοί ὁδηγοί καί πολλοί, μάλιστα, πού μέ πόνο καί ἀγάπη πλησιάζουν τούς τραυματισμένους ἀπό τήν ἁμαρτία καί τούς θεραπεύουν.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος πρῶτα νά ἔχει ταπεινό φρόνημα καί νά ἀποδέχεται τήν ψυχική του παραλυσία καί νά μήν εἶναι ἐγωϊστής καί τά βλέπει ὅλα τέλεια καί ἄρα δέν ἔχει ἀνάγκη θεραπείας. Μετά ἀπό αὐτά ἀκολουθεῖ ἡ ἀναζήτηση τοῦ σωστοῦ-ἁγίου Πνευματικοῦ πατέρα, πού θά ἐξετάσει, ὅπως ὁ γιατρός τό σῶμα, τήν ψυχή του.

Ὁ Παράλυτος τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, μετά τήν προσταγή τοῦ Κυρίου, στηρίχθηκε στά πόδια του καί περπάτησε. Δέ θά πρέπει, ἔτσι, νά ἀνορθωθεῖ καί ἡ ἀνθρώπινη ψυχή ἀπό τήν παραλυσία τῆς ἁμαρτίας καί νά «σταθεῖ» στά δικά της πόδια, μέ τό νά χαίρεται, γιατί πραγματικά ἔγινε κατοικητήριο τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ;