Η παιδεραστία στην ελληνική κοινωνία

Γράφει ο συν/χος δάσκαλος
Θανάσης Σιούτας

Από την ημέρα που η Ελληνίδα ιστιοπλόος και δύο φορές Ολυμπιονίκης (2004, 2008) Σοφία Μπεκατώρου γνωστοποίησε στα Μ.Μ.Ε. την σεξουαλική της κακοποίηση, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Πολλά στόματα μίλησαν, πολλές μηνύσεις και διαμαρτυρίες έγιναν και από το μυαλό του καθένα μας πέρασαν πολλές καχύποπτες σκέψεις, που πραγματικά μας έχουν αναστατώσει...

Σε τι κοινωνία ζούμε, ποιοι είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται ανήλικα παιδιά, μέχρι πού μπορεί να φθάσει αυτός ο ξεπεσμός και τόσα άλλα. Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά, που τέτοια ειδεχθή εγκλήματα διαδραματίζονται στην ελληνική κοινωνία.

Θα τολμούσα να πω ότι τέτοια «εγκλήματα» πάντα υπήρχαν και απ’ ό,τι διαπιστώνουμε δεν πρόκειται να εκλείψουν.  Τα περισσότερα γίνονται με θρασύτητα από ανθρώπους οι οποίοι κατέχουν εξουσία, και μάλλον αυτό είναι που τους δίνει τη «δύναμη», για την ικανοποίηση του πάθους τους. Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι τέτοιοι άνθρωποι καταλαμβάνουν δημόσιες θέσεις, τις οποίες πασχίζουν να τις υπηρετήσουν, γιατί απώτερος στόχος τους είναι να κυριαρχήσουν ως πρότυπα και να διαδραματίζουν πάντα πρωταρχικό ρόλο στα Μ.Μ.Ε. και προπαντός στο «γυαλί».

Είναι ένα θέμα που πρέπει να απασχολήσει τους υπεύθυνους, που διορίζουν άτομα σε θέσεις κλειδιά, τα οποία τις περισσότερες φορές δεν τα γνωρίζουν σε βάθος, παρά μόνο επιφανειακά. Δυστυχώς ο καθένας μας δεν είναι αυτό που φαίνεται, γι’ αυτό και ο τρόπος επιλογής τους δεν είναι ούτε εύκολος ούτε απλός. Και, όπως  είναι λογικό, κολλάμε στα προσόντα και στο ταλέντο που πρέπει να έχουν για την συγκεκριμένη δουλειά που επιλέγονται και συνήθως παραμερίζουμε την γενικότερη παιδεία, τον χαρακτήρα, την αγάπη  για την οικογένεια και τον συνάνθρωπό μας και γενικότερα την ανθρωπιστική μας δράση. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι, αν κάποιος τα έχει όλα αυτά είναι και εκατό τοις εκατό ο κατάλληλος για μια συγκεκριμένη θέση, αλλά «κοσκινίζεις» κατά το δυνατόν  την υπόθεση που λέγεται επιλογή.

Και φυσικά κατά την ταπεινή μου άποψη δεν πρέπει να γίνονται βεβιασμένες κινήσεις από τους υπεύθυνους και κατά το δυνατόν να προηγείται άντληση πληροφοριών από εκείνους, που  καθημερινά συναναστρέφεται ο υποψήφιος. Αυτοί που πάσχουν από τέτοιου είδους «πάθη», συνήθως γρήγορα προδίδονται από τη στάση τους. Κάποιος θα μυριστεί το πάθος τους ή την αδυναμία τους. Η αίσθησή μου είναι ότι πολλές από τις περιπτώσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας, όλο και κάποιοι θα γνώριζαν, αλλά αδιαφόρησαν, δεν θέλησαν να μιλήσουν τον καιρό που έπρεπε για το κοινό καλό, αρκούμενοι συνήθως στη γνωστή φράση: Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; Ας το βρει από κάποιον άλλον, όχι από μένα. Ωχαδερφισμός και  τίποτα περισσότερο! Αυτό όμως δεν βοηθάει στην εξάρθρωση της εγκληματικότητας αυτού του είδους αλλά στη διαιώνισή της. Ο Γερμανός λ.χ. πολίτης δεν περιμένει τον μεθυσμένο οδηγό να τον σταματήσει ο τροχονόμος, ο οποίος δεν μπορεί να είναι κοντά σε κάθε πολίτη, αλλά ο ίδιος ο πολίτης θα πάρει τηλέφωνο την τροχαία και θα καταγγείλει τον μεθυσμένο οδηγό, γιατί έτσι θα προλάβει το κακό.

Επί πλέον να ξεκαθαρίσουμε ότι άλλο είναι η ομοφυλοφιλία και άλλο η παιδεραστία. Το λέω αυτό γιατί πολλοί επιδίωξαν να συνδέσουν αυτά τα δύο σοβαρά «πάθη», «ελαττώματα» ότι είναι ίδια. Μάλιστα στο Βατικανό μετά την συγκάλυψη ιερωμένου σε σκάνδαλο παιδεραστίας, ειπώθηκε ότι η παιδεραστία συνδέεται με την ομοφυλοφιλία..

Στη σημερινή εποχή η λέξη παιδεραστία εκφράζει τη σεξουαλική έλξη ενός ενηλίκου προς ένα μικρό παιδί, ενώ για τους αρχαίους Έλληνες σήμαινε αγάπη ενός άνδρα προς ένα αγόρι που είχε περάσει την εφηβεία, αλλά δεν ήταν ενήλικο. Τον βιασμό του ανηλίκου τον τιμωρούσαν πολύ σκληρά· με δήμευση περιουσίας, εξορία και βάσει των νόμων του Σόλωνα (6ος π.Χ. αιώνας), ακόμη και με θανατική ποινή! Δυστυχώς εμείς σήμερα (δεν εννοώ την παρούσα Κυβέρνηση) και σ’ αυτή την περίπτωση καταφέραμε να μετατρέψουμε πολλές κακουργηματικές πράξεις από ποινικά αδικήματα σε πλημμελήματα. Ήταν το κλίμα στραβό, το έφαγε και ο γάιδαρος, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας. Άλλωστε οι βιαστές αυτής της κατηγορίας γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι για να τιμωρηθούν από τη δικαιοσύνη, πρέπει εμπράκτως να αποδειχθεί η επ’ αυτοφώρω σύλληψή τους. Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο και οι βιαστές το εκμεταλλεύονται. 

Η παιδεραστία υπήρξε όχι μόνο στις πόλεις - κράτη της αρχαίας Ελλάδας, αλλά και σε όλη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο αμφισεξουαλικός αποτελούσε μέρος της καλοπέρασης: θερμά λουτρά, άφθονο κρασί και ατελείωτα όργια! Τόσο στην αρχαία Αθήνα όσο και στην αρχαία Ρώμη οι ερωτικές σχέσεις με ανήλικα παιδιά οδήγησαν στην παρεμπόδιση της αναπαραγωγής. Θεωρώ ότι το μόνο που μας μένει είναι η αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου (βαρύ ποινικό αδίκημα) και τα ισχυρά κριτήρια επιλογής ατόμων σε θέσεις κλειδιά. Και επί τέλους να σταματήσουν οι όποιες κομματικές αντεγκλήσεις ειδικά σε τέτοιου είδους ζητήματα, που όχι μόνο δεν βοηθούν στη λύση του προβλήματος, αλλά απεναντίας διαιωνίζουν τον ξεπεσμό και προκαλούν αηδία στην κοινή γνώμη.