Γράμμα εξπρές προς ...Αϊ-Βασίλη

Σου παραθέτω κι εγώ τη δική μου λίστα, έστω και λίγο αργά:

Μένω σ' ένα χωριουδάκι, το λένε Καλαμπάκα, οι γονείς μου το ονομάζουν πόλη αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο, κάποτε λένε πως πολλοί από τα γύρω χωριά επισκέπτονταν την Καλαμπάκα με δέος και τη θαύμαζαν, τώρα όμως περνούν ξυστά και πηγαίνουν σε ένα άλλο, μεγαλύτερο χωριό, τα Τρίκαλα, εκεί λέει ένας θείος μου μπορεί ο κόσμος και πληρώνει λογαριασμούς…

Κάνε τον κόσμο να ξανάρχεται στην Καλαμπάκα για να ξαναγίνει και πάλι πόλη…

Μία θεία μου μού διηγήθηκε πρόσφατα μία ιστορία από τα σχολικά της χρόνια. Μου είπε ότι τότε είχε δύο κολλητές κι ότι το γεγονός αυτό τη γέμιζε σαν προσωπικότητα και τη χαροποιούσε ιδιαίτερα. Εγώ έχω 1776 φίλους και μάλιστα όταν κάνω κάτι, αρέσει σε πάρα πολλούς, πρόσφατα μία φωτογραφία μου άρεσε σε 322 φίλους μου αλλά να σου πω κάτι; Αισθάνομαι πολύ μόνος βρε Σάντα…

Στείλε μου δύο φίλους και μένα να διώξουν τη μοναξιά, δύο πραγματικούς φίλους..

Όταν είμαι με τον μπαμπά μου στο αυτοκίνητο, συμπεριφέρεται περίεργα όταν οδηγεί στην Καλαμπάκα, κορνάρει, μαλώνει, μία μέρα φώναζε σε έναν άλλο κύριο, τόσο που έκλεισα τα αυτιά μου, δεν μου άρεσαν οι κουβέντες που αντάλλαξαν. Ανεβαίνοντας έπειτα τη Βενιζέλου φτάσαμε σε ένα σημείο που ήταν σαν αδιέξοδο, είχε απαγορευτικό και προς τα πάνω και προς τα αριστερά, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, ο πίσω κύριος κόρναρε ασταμάτητα, ο μπαμπάς μου ανέβηκε τελικά κόντρα στο μονόδρομο σιγοψιθυρίζοντας: «εδώ είναι Ελλάδα».

Μία άλλη φορά ένας ξένος κύριος κατέβαινε τη Βλαχάβα ημέρα Παρασκευή. Είχε επισκεφτεί το Βυζαντινό ναό της Παναγίας και έψαχνε τρόπο να φύγει για Τρίκαλα. Στο σημείο που ξεκινούσε η λαϊκή, μπροστά από το καφενείο του Φορτούνη, ο άνθρωπος βρέθηκε σε αδιέξοδο, η Λιαπίδη ανεβαίνει μόνο και είχε απαγορευτικό προς τα κάτω. Εγώ βοηθούσα τη γιαγιά στα ψώνια και έβλεπα τι γινόταν. Οι πίσω κόρναραν αλλά ο ξένος κύριος δεν κουνιόταν, κοιτούσε απορημένος, δεν μπορούσε να καταλάβει, δεν μπορούσε να διαφύγει, αδιέξοδο! Κι όμως εκεί, μέχρι που ήρθε η αστυνομία… Πολλή φασαρία για το τίποτα, ένα μικρό χωριό και τόσος θόρυβος στους δρόμους…

Τα ακούς μουσάτε, τα βλέπεις;; Εε κάνε κάτι, βάλε το χεράκι σου, μη στέκεσαι αμέτοχος, βάλε κανένα σήμα, βγάλε κανένα, μάθε μας τρόπους, κάνε μας πιο υπομονετικούς, δεν ξέρω, you know!!!

Να γίνω λίγο πιο σύντομος γιατί πλησιάζει ή αλλαγή και δεν θα προλάβω…

Λοιπόν…

Να επιστρέψεις αμέσως στα μικρά παιδιά τα όνειρά τους. Στις παρέες τους αντί να μιλούν για μελλοντικά όνειρα, για σπουδές και πρόοδο, μιλούν για μπίζνες, για αντλίες θερμότητας και ενεργειακά τζάκια (έτσι μας κατάντησαν).

Να επιστρέψεις τη φαντασία και τη δημιουργικότητα στους νέους. Μέχρι και τα στάτους τους στα σόσιαλ μίντια, είναι έτοιμα, τυποποιημένα και απλά τα αναπαράγουν.

Να διώξεις τη μιζέρια, να σταματήσουμε να αλληλοτρωγόμαστε και να καταλάβουμε ότι μόνο σαν ομάδα, ενωμένοι, μπορούμε να απογειώσουμε τον τόπο αυτό αλλά και να απογειωθούμε και οι ίδιοι.

Να απομονώσεις τα λαμόγια που καταχρώνται, που εκμεταλλεύονται εις βάρος του συνόλου, που κλέβουν, που στερούν ζωές και ναι, να τους τιμωρήσεις.

Να εξαφανίσεις τους ψευτοηγέτες και τους σύγχρονους «σωτήρες» και να τους αντικαταστήσεις με πνευματικούς και σοφούς ανθρώπους.

Να μοιράσεις γνώση, παιδεία, αγάπη, να διώξεις μίσος, αλαζονεία, ματαιοδοξία.

Πολλά είναι; Κάνε μία αρχή τουλάχιστον...