«Ελάτε στην Ελούντα βρε παιδιά, να τα βρούμε» - Γράφει ο Θωμάς Φορτούνης

Γράφει ο Θωμάς Φορτούνης

 

Αυτό λέει μια από τις γνωστότερες λαϊκές ρήσεις, που χρησιμοποιούμε σε πολύ μεγάλο βαθμό όλοι μας.

Λαμβάνοντας υπόψη την ουσία της συγκεκριμένης παροιμίας και έχοντας επιδοθεί όλο το προηγούμενο διάστημα (από την αρχή της πανδημίας του κορονοϊού) σε μια συνήθεια, η οποία τείνει να γίνει και εθνικό μας σπορ και δεν είναι άλλη από την είσοδό μας σε «ξένα χωράφια», αφού γίναμε όλοι λοιμωξιολόγοι, πάμε να ακολουθήσουμε το νέο trend και να αυτοοριστούμε γεωπολιτικοί αναλυτές.

Όπως προαναφέρθηκε, πρόκειται να ασχοληθούμε με το ζήτημα της «εισβολής» της Ρωσίας σε ένα ανεξάρτητο/κυρίαρχο κράτος και την κήρυξη πολέμου σε αυτό.

Ας κάνουμε λοιπόν μια «επιδερμική ανάλυση» της κατάστασης που επικρατεί στην Ουκρανία, των επιπτώσεων που αυτή θα έχει στους ΜΟΝΟΥΣ ανθρώπους που την πληρώνουν πραγματικά σε έναν πόλεμο, τους αμάχους κάνοντας παράλληλα μια πρόταση για τη στάση που θα έπρεπε να κρατήσει η Ελλάδα στην όλη κατάσταση, σημειώνοντας και ποια είναι η τακτική, που τελικά ακολούθησε.

 

Ας μη γελιόμαστε…

Οι δικαιολογίες της ρωσικής πλευράς περί ναζιστικοποίησης του ουκρανικού λαού και προσπάθεια προστασίας ρωσόφωνων πληθυσμών, όχι απλά «μπάζει» αλλά τη λες και πύργο από τουβλάκια Jenga.

Δε στέκει ιδιαίτερα…

Η ουσία της ρωσικής παρέμβασης είναι φυσικά οι φιλοαμερικάνικες κινήσεις της κυβέρνησης Ζελένσκι, η οποία με τις προσπάθειές της για είσοδο των Ουκρανών στο ΝΑΤΟ, θα μετέτρεπε την γειτόνισσα της Ρωσίας σε μια χώρα, αν όχι γεμάτη πυρηνικά, τουλάχιστον σε έναν μεγάλο κίνδυνο στην πρώην Σοβιετική γειτονιά.

Υπάρχει ένα λατινικό γνωμικό που υποστηρίζει πως «si vis pacem para bellum»…

Δηλαδή, «εάν επιθυμείς ειρήνη, να ετοιμάζεσαι για πόλεμο».

Αυτό το ρητό πιθανολογώ πως υιοθέτησε και η ρωσική πλευρά.

Η ρωσική παρέμβαση στην όλη κατάσταση κρίθηκε πως έπρεπε να είναι άμεση και δυναμική.

Παρέλαση του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία και αλλαγή του καθεστώτος…

Απλά και νοικοκυρεμένα, όπως έχουν διδάξει πάμπολλες φορές οι θιγμένοι φιλειρηνιστές των ΗΠΑ, που ξαφνικά προέκυψαν ευαίσθητοι…

Όλα αυτά θα γινόντουσαν, αν ο Πούτιν με την κακοσχεδιασμένη στρατιωτική του επιχείρηση δε θεωρούσε, πως θα τον υποδεχθούν μετά βαΐων και κλάδων μέχρι το Κίεβο(!!!), πράγμα που δε συνέβη σε καμιά περίπτωση…

Αυτό είχε ως συνέπεια να βομβαρδίσει άμαχους και παιδιά με αποτέλεσμα να περάσει στην αντίληψη του κόσμου ως ένας ακόμη ιμπεριαλιστής με επεκτατικές βλέψεις και κατάπτυστες πρακτικές.

Αυτό είναι και η μεγαλύτερη ήττα της Ρωσίας…

Όλα τα παραπάνω πυροδότησαν μια σειρά αλυσιδωτών κυρώσεων από σωρεία κρατών παγκοσμίως, κατά της Ρωσίας και της οικονομίας της.

Μεγάλες οικονομικές τιμωρίες και αποκλεισμοί ενορχηστρωμένοι από τη Δύση επιβλήθηκαν με στόχο άμεσα αποτελέσματα.

Τι έκανε η ελληνική πλευρά μπροστά σε όλο αυτό το κύμα κυρώσεων απέναντι στους Ρώσους και στις (αναμφισβήτητα κατάπτυστες) πρακτικές τους;;

 

Θα περιμέναμε όλοι, πως θα καταδίκαζε ΑΠΟΛΥΤΑ και ΞΕΚΑΘΑΡΑ τις μεθόδους του ρωσικού κράτους, που στοίχισαν πολλές ζωές αθώων ανθρώπων, αλλά παράλληλα, ως μια υπεύθυνη, σοβαρή και φιλειρηνική δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο, με όπλο της τον διάλογο θα προσπαθούσε να επιδείξει μετριοπάθεια, πραότητα (και γιατί όχι) θα συνέβαλλε στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις των εμπλεκόμενων πλευρών…

Τι έκανε αντί αυτού η χώρα, που κατείχε πάντοτε στην ιστορία της θέση στη «σωστή πλευρά» και διαχρονικά προασπίζεται την κυριαρχία της με αμυντική λογική και χωρίς επεκτατικές βλέψεις;;;

Έστειλε Καλάζνικοφ και διάφορα ακόμη οπλικά μέσα, που προωθούν τη μάχη μεταξύ ανθρώπων μη συμβάλλοντας στην εξεύρεση ουσιαστικής λύσης.

Ταυτόχρονα, μπορεί να θεωρήθηκαν «ψίχουλα» τα βοηθήματά μας στους Ουκρανούς, ωστόσο ήταν αρκετά για να μπούμε στη μύτη και να φέρουμε απέναντί μας ένα κράτος, που επιδίδεται σε έναν απάνθρωπο πόλεμο, ωστόσο για εμάς ετούτη την ώρα αφενός δεν αποτελεί άμεση απειλή, αφετέρου η επιχειρηματολογία για αντίστοιχη στήριξή μας (χτυπάμε ξύλο) σε ανάλογη περίπτωση είναι τουλάχιστον αστεία, τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δε φημίζονται για τη συνέπειά τους.

Την ίδια στιγμή, θα αναρωτιέστε, ποια ήταν η θέση της Τουρκίας σε όλη αυτή την κατάσταση.

Ο Σουλτάνος θα έβρισκε αφορμή και μέσω των ακραίων θέσεών του θα έδειχνε για άλλη μια φορά, πόσο απομονωμένος διεθνώς είναι με τις ακραίες θέσεις του…

Τι;;; Όχι;;; Για άλλη μια φορά ο σουλτάνος μας έκανε να απορούμε.

Δεν πήρε κάποια ακραία θέση στο ζήτημα, καταδίκασε τη ρωσική εισβολή και τις δολοφονίες αμάχων, έκλεισε τα στενά για πολεμικά ρωσικά πλοία (αφήνοντάς τα ανοιχτά τις πρώτες κρίσιμες ημέρες), δε συμμετείχε στις κυρώσεις έναντι της Ρωσίας, ζήτησε να έχει το ρόλο μεσολαβητή στις διαπραγματεύσεις εκεχειρίας και στο τέλος τον ευχαρίστησε δημόσια ο Ουκρανός πρόεδρος(!!!)

Και με τον κυνηγό και με το θήραμα ο Ρετζέπ.

 

Ποια θα έπρεπε να είναι κατά την άποψή μου η θέση της ελληνικής κυβέρνησης, που για ακόμη μια φορά συνελήφθη με τρομακτική έλλειψη ευελιξίας και ιδεών.

Ας κάνουμε ένα σύντομο flashback…

Νοέμβριος του 1984 και εν μέσω γαλλολιβυκών εντάσεων για τη χώρα Τσαντ (γνωστό και ως Μεσανατολικό ζήτημα), ο Ανδρέας Παπανδρέου αιφνιδιάζει την ευρωπαϊκή κοινότητα καθώς καλεί μυστικά στην Ελούντα της Κρήτης, τον πολιτικά ομόσταβλό του, Φρανσουά Μιτεράν (Πρόεδρος Γαλλίας) και τον δικτάτορα της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι, με σκοπό την εξεύρεση λύσης.

 

Το αποτέλεσμα της συνάντησης αυτής ήταν θετικότατο, με την Ελλάδα (που κακά τα ψέματα, δεν την αφορούσε άμεσα) ενισχυμένη στα μάτια της διεθνούς κοινότητας για τη σοβαρότητα που επέδειξε. Ενώ συνδέθηκε με στενή φιλία με τις εμπλεκόμενες πλευρές.

Συμπερασματικά, η στάση που έπρεπε να κρατήσει η Ελλάδα και στην τωρινή συγκυρία θα έπρεπε να είναι ακριβώς αυτή.

Με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, δείχνοντας διεθνώς πως παραμένει μια χώρα που εμπνέει σεβασμό και αποτελεί σταυροδρόμι πολιτικής και πολιτισμού.

Κλείνοντας, πριν βιαστεί κανείς να αντιταθεί, υποστηρίζοντας τη δυσκολία ενός τέτοιου εγχειρήματος για μια σειρά από λόγους (όπως η αδυναμία ελιγμών στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ), ας αναλογιστεί πως η Τουρκία τη συγκεκριμένη στιγμή έχει ήδη εξασφαλίσει τον συγκεκριμένο ρόλο καπηλευόμενη όλα τα πλεονεκτήματα που μπορεί να της δώσει δυνητικά η στάση του «ειρηνοποιού».

ΥΓ: Μπορεί να είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητα αυτά τα θέματα (κυρίως λόγω της κρισιμότητας των στιγμών), ωστόσο, καλό είναι να προσπαθούμε να τα προσεγγίσουμε με σεβασμό και όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική σκέψη.

ΥΓ 2: Η θέση της κυρίας Μενδώνη, με την απαγόρευση παραστάσεων ρωσικού πολιτισμού κρίνεται για άλλη μια φορά αστεία.

ΥΓ 3: Δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως ο πόλεμος αποτελεί κάθε φορά έλλειψη καλών και σωστών πολιτικών προσώπων. Μόνο όταν δεν υπάρχουν πολιτικοί ικανοί να λύσουν ζητήματα ουσίας το λόγο έχουν τα όπλα. Όπως ακριβώς συμβαίνει τώρα, με θύμα αθώους πληθυσμούς…

ΥΓ 4: Μήνυμα ειρήνης… Ή αλλιώς Bob Marley… Τελειώστε επιτέλους την τρέλα…

To άρθρο δημοσιεύθηκε και στο www.blick.gr

Μουσική Πρόταση:

https://www.youtube.com/watch?v=vPZydAotVOY

Image Credits:

https://www.thedailybeast.com/

https://wwd.com/

https://ecfr.eu/

https://www.buzzfeednews.com/

https://slpress.gr/