Ανοιχτή απάντηση στον κ. Βασίλη Παππά

Το πιθανότερο είναι να μη με γνωρίζετε. Έχουμε συναντηθεί από κοντά τυχαία σε κάποια καταστήματα της πόλης μας αλλά δεν έτυχε να μιλήσουμε...

Αρχικά θα ήθελα να εκφράσω τη βαθύτατη στεναχώρια μου, επειδή όλο το τελευταίο διάστημα, περίμενα μήπως χτυπήσει το τηλέφωνό μου από κάποιον εκπαιδευτικό του σχολείου που πηγαίνει το παιδί μου, ώστε να συγκεντρωθούμε μέρες πριν τον Αγιασμό, όσοι γονείς επιθυμούμε για να συζητήσουμε επάνω στα νέα δεδομένα που μας επιβάλλουν. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε και καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις την ημέρα της ενάρξεως της χρονιάς.

Ανήκω στην κατηγορία των δύσπιστων όσον αφορά τα του ιού.  Προσέξτε τι λέω. Δύσπιστος. Το τονίζω επειδή πολλοί  ίσως σπεύσουν να με κατηγορήσουν ως συνομωσιολόγο κλπ. Δεν λέω οτι ιός δε υπάρχει, απλώς, βλέποντας όλο αυτό το διάστημα τις αντιφάσεις αφενός που πέφτουν οι λεγόμενοι ειδικοί και αφετέρου τις αντίθετες φωνές που ουρλιάζουν μέσα από την επιστημονική  κοινότητα, θα ήθελα να μου επιτρέψετε να έχω τρομερές επιφυλάξεις.

Κάνατε κάποιες προτάσεις και θα ήθελα να δώσω κάποιες δικές μου απαντήσεις επάνω σε αυτές.

Χρησιμοποιήσατε ως παράδειγμα, την περίπτωση που κάποιος είχε το παιδί του με λευχαιμία. Θα σας παρακαλούσα κ. Παππά να μη φέρνετε τέτοια παραδείγματα, κάνοντας επίκληση στο συναίσθημα ως μέσο πειθούς, προκαλώντας συγκίνηση στους γονείς, επειδή είναι μία τελείως διαφορετική περίπτωση. Τα παιδιά αυτά είναι οργανισμοί πλήρως ανοσοκατασταλμένοι και πολύ καλά κάνουν και φορούν μάσκα. Τι σχέση έχουν όμως με παιδιά υγιή, ζωηρά και χωρίς κανένα προηγούμενο κάποιας νόσου; Όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν σωστό το παράδειγμα.

Όπως είπατε πολύ σωστά, πρέπει τα παιδιά να πλένουν τα χέρια τους συχνά και να προσέχουν την ατομική υγιεινή. Είναι κάτι που έτσι και αλλιώς πρέπει να το κάνει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος ανεξάρτητα από ιούς και πανδημίες.

Είπατε πως καλό θα είναι τα παιδιά να μη χαιρετούν τον παππού και τη γιαγιά ή ακόμα μέσα στο σχολείο να κρατούν αποστάσεις από τους συμμαθητές.

Κ. Παππά, κάνοντας εικόνα τα παραπάνω δε σας κρύβω πως με έπιασε θλίψη!

Στον παππού και στην γιαγιά πόσα χρόνια έμειναν ώστε να χαρούν τα εγγόνια τους; Πέντε; Δέκα; Που είναι τα πολλά περισσότερα που εσείς μας λέτε; Το μόνο αποτέλεσμα  που θα φέρουν τέτοιες τακτικές, είναι να γεμίσουμε την κοινωνία με ανθρώπους καχύποπτους ακόμα και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι – στο ίδιο τους το αίμα – και να  κάνουμε τα παιδιά μας προϊόντα αποξένωσης και να θυμούνται τους παππούδες ως μιάσματα και ως κάτι ακάθαρτο. Το ίδιο βέβαια θα πάθουν και οι παππούδες βλέποντας στο πρόσωπο του εγγονού, όχι το ..δυο φορές παιδί του, αλλά το χάρο με τα μάτια του.

Με λίγα λόγια  θα αναγκαστούμε να νεκρώσουμε τις επιθυμίες και τα συναισθήματά μας με το φόβο μην πεθάνουμε! Δηλαδή να ζούμε σαν νεκροί για να μην πεθάνουμε! Καλό θα ήταν να καταλάβουμε όλοι μας πως το να μην κολλήσεις τον ιό, δε σε κάνει αθάνατο.

Δε λέω να μην πάρουμε μέτρα ούτε να παριστάνουμε τους ήρωες.  Η αποξένωση όμως  κ. Παππά είναι χαρακτηριστικό της κολάσεως, και δε θα ήθελα αυτήν την κόλαση να τη ζήσω από τωρα. Ούτε εγώ ούτε τα παιδιά μας.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά που σχεδόν κανείς δεν τα προτείνει. Την ατομική καθαριότητα όπως είπαμε και πριν, την ενίσχυση του ανοσοποιητικού, τη βελτίωση της διατροφής, των περιορισμό σοκολατών, τσιπς και αναψυκτικών και τότε ίσως αυτά από μόνα τους να είναι ικανά να μας διαφυλάξουν από  έναν ιό που δεν έχει καν συμπτώματα στους περισσότερους.

Τέλος, όσον αφορά τις μάσκες, ως γονείς όλοι μας θα θέλαμε κάποια διαπίστευση πως τα παιδιά δεν κινδυνεύουν σε βάθος χρόνου από κάποια λοίμωξη του αναπνευστικού η οποιαδήποτε άλλη προσβολή μικροβίου. Το λέω ανθρώπινα και ελπίζω να με καταλαβαίνετε.

Θα έπαιρνε κανείς το ρίσκο να δώσει ενυπόγραφη διαβεβαίωση; Θα ήταν όλα πολύ πιο εύκολα τότε.

Δε θα πω κάτι άλλο προς το παρόν και ελπίζω να μη σας κούρασα. Ήθελα απλώς να θέσω και εγώ τους προβληματισμούς μου όπως κάνατε εσείς και επειδή ήσασταν ο μόνος που εκφράσατε τη θέση σας, απάντησα σε εσάς. Χάρηκα που «μιλήσαμε» έστω και διαδικτυακά.

Μετ’ ευχών για καλή χρονιά και εκτίμησης πολλής…

Βαξεβανίδης Νίκος