Ανεκτίμητη προσφορά συνταξιούχου εκπαιδευτικού - Του Θανάση Σιούτα

Ζούμε σε μια κοινωνία με πολλές παραξενιές και σε μια πανδημική περίοδο, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ μας αναγκάζει να περιχαρακωνόμαστε συνεχώς, γιατί τα δυσάρεστα με τα οποία καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από τα ΜΜΕ, μας τραυματίζουν σε μεγάλο βαθμό τον ψυχικό μας κόσμο.  Μέσα σ’ αυτήν την πυκνή «συννεφιά» ευτυχώς που εμφανίζονται  κάποιοι φωτεινοί φάροι, οι οποίοι μας δίνουν κάποια αίσθηση αισιοδοξίας. Είναι αυτοί που αφιέρωσαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους, διαβάζοντας και ερευνώντας, προκειμένου να μεταδώσουν σε όλους εμάς τους συνανθρώπους τους με απλοχεριά, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, αμερόληπτα, με απλότητα και ανθρωπιά ό,τι πιο πολύτιμο και όμορφο κρατούν και κουβαλούν μέσα τους. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την αποθηκευμένη γνώση τους ως είδος συμβολαιογραφικής πράξης, όχι για την σύνταξη  διαθήκης, αλλά ως παρακαταθήκη αγάπης, η οποία εμπράκτως αποδεικνύεται.

Ο λόγος για τον εξαίρετο Εκπαιδευτικό της Κλασσικής Φιλολογίας, φροντιστή, συγγραφέα και ερευνητή της γλώσσας, αλλά και προβληματισμένο πολίτη για την ποιότητα ζωής στην πόλη μας Καλαμπάκα, κ. Νικόλαο Παναγιώτη Κατοίκο. Τίποτα δεν άφησε να πέσει κάτω χωρίς καλοπροαίρετα να το σχολιάσει ο φίλος μου Νίκος τα τελευταία 14 χρόνια, που ζει με την σύζυγό του στην Καλαμπάκα. Δια μέσου του τύπου (εφημερίδες), κινήθηκε σε δυο βασικούς άξονες της δημόσιας ζωής· την ελληνική γλώσσα, η οποία, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, είναι άξια μεγαλύτερου σεβασμού, καθώς διαθέτει άριστη δομή, πλούσιο λεξιλόγιο και μακρά θητεία στις Επιστήμες και στις Τέχνες, αλλά και για την ποιότητα ζωής στην όμορφη πόλη μας Καλαμπάκα. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια εξέδωσε αρκετά βιβλία.  Θα σταθώ μόνο στα δυο τελευταία, προκειμένου να δώσω το στίγμα της προσφοράς του, όχι μόνο στην κοινωνία της Καρδίτσας, αλλά και στην τοπική μας κοινωνία.  Το προ τελευταίο βιβλίο του ήταν «Αγώνες και αγωνία για την γλώσσα μας» και το τελευταίο, «Προβλήματα ποιότητας ζωής στην Καλαμπάκα (2007 – 2021)». 

Το πρώτο, όπως και ο τίτλος του καταμαρτυρεί, είναι ένα καλαίσθητο και αξιόλογο βιβλίο 315 σελίδων, που εκδόθηκε το 2021. Είναι αφιερωμένο στην μακρόβια και χαριτωμένη γλώσσα μας, πάνω στην οποία αποτυπώθηκε όλος ο πολιτισμός μας. Στόχος του είναι η καταγραφή των γραμματικών, συντακτικών και σημασιολογικών λαθών στον προφορικό και γραπτό λόγο, για να τα αποφεύγουμε εν τη γενέσει τους, προτού παγιωθούν με την άγνοια και την μίμηση. Παραθέτει μάλιστα σε όσους δικαιολογούν τα όποια «λαθάκια», την ρεαλιστική άποψη του Αδαμάντιου Κοραή (1738 – 1833), κορυφαίου Δασκάλου του Γένους, για τον σημαντικό ρόλο της γλώσσας: 

«Ποτέ Ἔθνος δέν διαστρέφει τήν γλῶσσαν του χωρίς νά διαστρέψῃ ἐν ταὐτῶ καί τὴν παιδείαν του. Ἡ ἀσυνταξία τῆς γλώσσης συνοδεύει πάντοτε τήν ἀσυνταξίαν τῶν ἰδεῶν· διότι ὅστις συνηθίζει νὰ καταφρονῇ τούς κανόνες τῆς Γραμματικῆς, γρήγορα θέλει καταφρονήσει καί τούς κανόνες τῆς λογικῆς». Μεγάλη κουβέντα! Πολύ μεγάλη κουβέντα!

Το δεύτερο επίσης αξιόλογο βιβλίο του με τον τίτλο «Προβλήματα ποιότητας ζωής στην Καλαμπάκα», που εκδόθηκε πρόσφατα (2022 με 270 σελίδες) και είναι διανθισμένο με εκατοντάδες έγχρωμες φωτογραφίες, καταδεικνύει το έμπειρο και ανήσυχο πνεύμα του συγγραφέα, που δεν ικανοποιείται από την ποιότητα ζωής των πολιτών της πόλης μας Καλαμπάκας. Απευθύνεται στις Δημοτικές Αρχές και όχι μόνο, με τον πιο γλυκό και ουσιαστικό λόγο και με προσεγμένα επιχειρήματα προσπαθεί να βοηθήσει στην αλλαγή συμπεριφοράς και νοοτροπίας, απέναντι στην φύση, απέναντι στην ανάγκη έργων, μιας και η Καλαμπάκα είναι σημαντικός τουριστικός προορισμός (δημόσιες τουαλέτες, πάρκινγκ λεωφορείων), απέναντι στο πράσινο (δένδρα, κλαδέματα κ.λπ.), στα αδέσποτα ζώα που κυκλοφορούν, στην Υγεία των πολιτών (καθυστερεί αδικαιολόγητα η σύνδεση του παλαιού δικτύου ύδρευσης με το καινούριο) και τόσα άλλα. 

Δεν εκφράζει κακοπροαίρετη άποψη· δεν είναι πλεονέκτης· καταθέτει ιδέες και απόψεις από αγάπη και θεωρεί υποχρέωση να κάνει κάτι τέτοιο, προκειμένου να βοηθήσει με το δικό του τρόπο, ώστε να αποκτήσουν οι κάτοικοι της πόλης μας στοιχειώδη αγαθά στη ζωή τους. Άλλωστε ο ίδιος διευκρινίζει:  «ό,τι γράφω στις επιστολές μου (θετικό ή αρνητικό), το γράφω από αγάπη και από ενδιαφέρον για την πόλη μας. Επαινώ ή ψέγω τις πράξεις [ή τις παραλήψεις]..δεν αμφιβάλλω, ούτε υποτιμώ πρόσωπα».

Ο Νίκος Κατοίκος παρά την ηλικία του καθημερινά διαβάζει και στηλιτεύει ζωτικής σημασίας θέματα (άρθρα), και μάλιστα χωρίς να χρησιμοποιεί το εργαλείο που λέγεται υπολογιστής. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε ακόμη να φτιάξει, αν γνώριζε τη χρήση του, αφού η βοήθεια αυτού του εργαλείου στην καταγραφή άρθρων και βιβλίων είναι φοβερά χρήσιμη και πολύτιμη. Και όμως ο χαρισματικός συγγραφέας, που έχει αναντίρρητα ποιότητα γραφής, δεν πτοήθηκε από την έλλειψή του, δεν το έβαλε κάτω και συνεχίζει ακάθεκτος. Τα γραφόμενά του είναι μια κατάθεση ψυχής, μια ανεκτίμητη προσφορά, όχι μόνο για την τοπική κοινωνία αλλά και ευρύτερα.

Φίλε Νίκο, αφήνεις παρακαταθήκη πολλά αριστουργήματα, για τα οποία πρέπει να ’σαι περήφανος. Ευχή όλων μας είναι ο Θεός να σου χαρίζει υγεία και δύναμη, διαύγεια πνεύματος και να μας κατευθύνεις όσο οι δυνάμεις σου το επιτρέπουν, πάντα θετικά με την ελευθερία του λόγου σου, στο δύσκολο διάβα της ζωής μας.