Βόλτα... - Γράφει ο Κώστας Δριτσέλης

Ο Σελίν σε κάποιο σημείο του περίφημου βιβλίου του «Ταξίδι Στην Άκρη Της Νύχτας», γράφει ότι «αν είναι τόσο κακοί οι άνθρωποι, ίσως να φταίει μόνο το ότι υποφέρουν, αλλά περνάει πολύς καιρός από την στιγμή που παύουν να υποφέρουν ως την στιγμή που γίνονται λίγο καλύτεροι». Δεν έχει κι άδικο. Και θα βάλω και τον εαυτό μου μέσα. Έτσι γι αρχή.

...Ανοίγω λοιπόν την πόρτα του σπιτιού και το σκάω για το πρωινό μου σουλατσάρισμα στην πόλη. Πολύ θα ‘θελα οι βόλτες μου στην πόλη να είχαν το χρώμα της ανεμελιάς, μια αίσθηση που όσο μεγαλώνεις τη νοιώθεις να γλιστρά και να  φεύγει σαν την άμμο απ’ την παλάμη σου.

Οι άνθρωποι το Καλοκαίρι μού φαντάζουν βλοσυροί. Όλη αυτή η προπαγάνδα  για τον ελληνικό ήλιο και τα συναφή, μου θυμίζει τις όπερες του Μότσαρτ που τις έγραφε στο πόδι και μετά τις αποκήρυττε. Πιάνω γραμμή τη σκιά κάτω απ’ τα μπαλκόνια και τις προσόψεις των πολυκατοικιών και προχωράω. Αποφεύγω με περίτεχνα σλάλομ τα πεζοδρόμια με τις καφενειοκαρέκλες. Έχω εκπαιδευτεί χρόνια σ’ αυτό το άθλημα. Συνήθως η Όλγα με περιμένει για να με πειράξει που αργώ τόσο να ξυπνήσω κι είμαι ακόμα μουρτζούφλης.

Λίγο πιο κάτω η θέα της αλλαγής της πιάτσας με τον κόσμο στριμωγμένο, στο βόρειο τομέα της πόλης, για μια καρέκλα με άποψη, έχει την σημασιολογική της προσέγγιση, ίσως και μια  κοινωνιολογική αναφορά με επιταγές στη μικροαστικότητά μας, αλλά την προσπερνώ κι αυτή σφυρίζοντας αδιάφορα.

Η ζέστη συνήθως έχει χτυπήσει κόκκινο, τα αυτοκίνητα κατά κανόνα είναι διπλοπαρκαρισμένα, μια γιαγιά προσπαθεί να περάσει απ’ την διάβαση, ο οδηγός κάνει τώρα αυτός το σλάλομ του, περνάει ξυστά από τη γιαγιά κι αγριεμένος της φωνάζει που δεν κάθεται σπίτι της να πλέξει πουλόβερ.

Κατηφορίζω στο  δρόμο που έγινε πεζόδρομος και μετά και πάλι δρόμος. Μια ζοφερή εικόνα πίσσας και νοσταλγίας. Όταν ήμουν μικρούλης σ’ αυτό το δρόμο κάναμε τις βόλτες μας τα καλοκαίρια και μυρίζαμε τις πικροδάφνες και τα νυχτολούλουδα έξω από εκείνο το θερινό κινηματογράφο που δεν θυμάμαι πια το όνομά του, δίπλα απ’ το σουβλατζίδικο του παππού. Έτσι κάπως θυμάμαι τον πατέρα μου και συνειδητοποιώ γι’ άλλη μια φορά ότι δεν θα σταματήσει ποτέ να μου λείπει.

Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία η νοσταλγία δίνει τη θέση της σε μια αίσθηση μελαγχολικής χαράς. Εδώ ο κόσμος έχει απλωθεί σαν λιωμένο τυρί, τα βλέμματα είναι κάπως πιο αυστηρά, κι αν βέβαια θες να αποφύγεις τον ήλιο θα πρέπει να καταπατήσεις τους καταπατητές κάτι που διακριτικά αποφεύγω.

Απλά συνεχίζω το σουλατσάρισμα μου, επικεντρώνοντας σε λεπτομέρειες όπως το βλέμμα ενός Ασιάτη τουρίστα, μια γάτα που χουζουρεύει κάτω από θάμνο, τα κεραμίδια της απέναντι σκεπής που έχουν ξεφτίσει, τον πιτσιρικά που γλείφει με λαχτάρα το παγωτό του μέχρι να του πέσει στην άσφαλτο και να αρχίσει το κλάμα. Με αυτό τον τρόπο αποφεύγω τεχνηέντως και τις πολλές χαιρετούρες -όχι από σνομπισμό, απλά από αδικαιολόγητη ανία.

Ώσπου φτάνω στην κάτω πιάτσα. Στρίβω δεξιά, στην πλατεία Δημουλά κι η θέα με τις καρέκλες μου θυμίζει τις ομπρέλες του Εγγονόπουλου στην προβλήτα της Θεσσαλονίκης. Τότε είναι που επιτέλους σαν κατακάθι ρεβιθιού συλλαμβάνω το όνειρο που είδα το προηγούμενο βράδυ, όνειρο που ως συνήθως έχει κάτι απ’ τις ζωγραφιές του Νταλί και την μουσική του Ραχμνάνινοφ. Και πάντα εκείνο το ρεφρέν «the last ones…»

Στην επιστροφή γυρίζω απ’ τους κάτω δρόμους. Έτσι γλυτώνω ακόμα περισσότερες χαιρετούρες.

Σ' αυτή την πόλη τα στενά της αναστενάζουν. Απλά πρέπει να κλείσεις τα μάτια σου και να κρυφακούσεις.