Σκέψεις (για τα Χριστούγεννα και τη χρονιά που πέρασε)...

Καθώς περπατάω, τα φωτάκια αναβοσβήνουν, ο κόσμος πολύς, οι ευχές που ανταλλάσσω με του γνωστούς που βρίσκω για χρόνια πολλά, για το αν πέρασαν καλά, για το τι έφαγαν και τις κλασικές ευχές που λέμε από ευγένεια.

Όμως διάφορες σκέψεις έρχονται στο μυαλό μου.

Χριστούγεννα, πώς τα πέρασα; Γεννήθηκε ο Χριστός στην καρδιά μου;

Αρχίζω να επεξεργάζομαι το ερώτημα καθώς ανηφορίζω την πόλη.

Μήπως έμεινα μόνο στα εξωτερικά Χριστούγεννα, μπορεί να νήστεψα, πήγα στην εκκλησία, βοήθησα κάποιον φτωχό, συγκινήθηκα, έκλαψα μέσα στις κατανυκτικές ακολουθίες, κοινώνησα τα Άχραντα Μυστήρια αλλά δεν ξέρω αν γεννήθηκε ο Χριστός στην καρδιά μου.

Μήπως τα βαρίδια που έχω στην ψυχή μου δεν με αφήνουν τα πετάξω προς τα πάνω αλλά μένω στα ρηχά και είμαι ευχαριστημένος με την συνείδηση μου;

Μήπως δεν μπορώ να κάνω παραπάνω;

Μήπως ο κόσμος έχει περισσότερη δύναμη;

Μήπως κάποιος ασκητής ή διορατικός πατέρας θα μου αποκαλύψει πώς να ζήσω την γέννηση του Χριστού;

Καθώς συνέχιζα το περπάτημα και οι σκέψεις γινόταν όλο και πιο έντονες, έφτασα έξω από τα γραφεία της Μητροπόλεως. Η σκέψη μου πάει στα γεγονότα που μας πέρασαν την προηγούμενη χρονιά.

Ιστορικά για την επαρχία μας, έφυγε «ο παππούς μας» ο μακαριστός Σεραφείμ, ήταν αυτός που μιλούσε με τον καθένα και έκανε τα προβλήματά σου δικά του. Και τώρα έχουμε καινούργιο πατέρα, τον Ποιμενάρχη μας κ. Θεόκλητο, ευχόμαστε και παρακαλούμε να τον αγαπήσουμε, να μεγαλώσουμε μαζί του.

Το κρύο αρχίζει και γίνεται πιο αισθητό στο πρόσωπο μου, όμως δεν απέχω πολύ από το σπίτι μου, η σκέψη μου επανέρχεται στη λέξη Χριστούγεννα.

Ελπίζω το κρύο να μην παγώσει την καρδία μου, να ζήσω κάποτε την αληθινή γέννηση Του Χριστού μέσα μου, να μην παρασυρθώ από τα ψεύτικα και εικονικά Χριστούγεννα.

Μέχρι τότε θα εξακολουθεί το ερώτημα αν έχει γεννηθεί ο Χριστός μέσα μου;

Ο ΛΕΥΙΤΗΣ