Στο Κέντρο Ετοιμότητας και Διασποράς Αεροπορίας γιόρτασε το Πάσχα ο Χρίστος Λιάπης [ΣΧΛ]

Πάσχα με τους άντρες του Κέντρου Ετοιμότητας και Διασποράς Αεροπορίας, στο Ζούμπερι. Το Αναστάσιμο Φως, είθε να διαλάμπει πάντα, στον δρόμο του καθήκοντος που πορεύονται με αυταπάρνηση, υπερηφάνεια, πατριωτική ευσυνειδησία και ευψυχία οι Αεροπόροι μας...

Κάθε καλό στους Αξιωματικούς, τους Υπαξιωματικούς, τους Σμηνίτες της Πολεμικής μας Αεροπορίας και στις οικογένειές τους. Και στους τελευταίους, καλοί πολίτες και σύντομα!

Χρόνια Πολλά σε όλους και σε όλες!

Μήνυμα Αισιοδοξίας, Χαράς και Νίκης του Αναστάντος Χριστού, δια του "βιωματικού εν τω κόσμω σταυρού", επί της θλίψεως και επί κάθε είδους φθοράς και αυτού του θανάτου", όπως τόνισε στο Αναστάσιμο Μήνυμά του ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος.

Φέτος, για τις Άγιες Ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος, δεν εστάθη δυνατόν να ευρίσκομαι, συμμετέχοντας στις ακολουθίες των Παθών, στον Ευσεβέστατο, Αγιασμένο τόπο των Μετεώρων και στην αγαπημένη μου Καλαμπάκα που πορεύθηκε την Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου μας, διπλά πενθηφορούσα και θρηνολογούσα, αυτή τη χρονιά, όχι μόνον για τη Σταύρωση του Θεανθρώπου, αλλά και για την πρόσφατη απώλεια του Ποιμενάρχου μας, Μακαριστού Μητροπολίτη Σταγών και Μετεώρων κυρού Σεραφείμ.

Παρέμεινα, μέχρι τη Μεγάλη Πέμπτη, ημέρα κορυφώσεως του Θείου Δράματος, κοντά στον σταυρούμενο ψυχικό και σωματικό πόνο των ασθενών του Γενικού Ογκολογικού Νοσοκομείου Κηφισιάς "Άγιοι Ανάργυροι".

Για την περιφορά του Επιταφίου και την Αναστάσιμη Ακολουθία, δεν μπορούσα -επίσης- να βρεθώ στους μεγαλοπρεπείς Μητροπολιτικούς Ναούς της ιδιαιτέρας μου πατρίδος ή της πρωτευούσης πόλεως του νομού μας. Ούτε στον Βυζαντινό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τη μοναδική κεντροάμβωνη εκκλησιά της Ορθοδοξίας, στο οστεοφυλάκιο της οποίας έχω από χρόνια παραδώσει την μνήμη του εκλειπόντος πατέρα μου, μαζί με τον ισόβιο πόνο της "επ΄ ελπίδι Αναστάσεως των κεκοιμημένων πατέρων και αδελφών ημών" απουσίας του.

Επέλεξα τον λιτό και απέριττο Ιερό Ναό της Αεροπορικής Μονάδος του ΚΕΔΑ στο Ζούμπερι -επιτάφιος φόρος τιμής στη μνήμη του και στην ιδιότητά του ως αποστράτου Αξιωματικού της Πολεμικής μας Αεροπορίας και τόπος συνδεδεμένος με την ανάμνησή του.

Τόπος που, χάρη στις υποστηρικτικές του υποδομές, και το κατάλληλο για την τρίτη ηλικία περιβάλλον του μπορούσε να αποτελέσει το βέλτιστο πλαίσιο εξασφάλισης Πασχαλινής ανάπαυλας και ταυτόχρονης συμμετοχής στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας, στην ιεροτέρα Εβδομάδα αυτής, τόσο για τη μητέρα μου, όσο και για την αδερφή της. Αμφότερες αναρρωνίουσες από πρόσφατα κάταγματα ισχίου.

Καταφέραμε, με λίγη βοήθεια, υποστηριζόμενης βάδισης, να ακολουθήσουμε όλη την περιφορά του Επιταφίου και να παρακολουθήσουμε και την Αναστάσιμη Λειτουργία. Με το "...και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος..." να αποκτά ξεχωριστό συγκινησιακό βάθος, από τα χείλη τους, καθώς, επίσης προσφάτως, έχασαν τη μεγαλύτερή τους αδερφή.

Παρόλα αυτά, χαμογελούν κρατώντας το Άγιο Φως!

Μακάρι και η κοινωνία μας να προικισθεί με ένα μικρό, έστω, μέρος από την ειλικρινή επιτάφιο  συγκίνηση και το αναστάσιμο κουράγιο των δύο αυτών γυναικών.

Και η χώρα μας, είθε, να εμπνευστεί από τη μικροκλίμακα των καθημερινών Ελλήνων και Ελληνίδων που έχουν μάθει να αντέχουν, να υπομένουν και να νικούν.

Έτσι, μπορούμε να ελπίσουμε σε καλύτερες μέρες εν μέσω των δύσκολων εθνικών και οικονομικών μας συγκυριών.  Γιατί, όπως καταλήγει το Θεομίλητο Πετριαρχικό Μήνυμα, "Ο έσχατος εχθρός ο θάνατος, η λύπη, τα προβλήματα, η φθορά, η θλίψις, η δοκιμασία, σκυλεύονται και καταργούνται υπό του Νικητού Θεανθρώπου Κυρίου"

Με ιδιαίτερη εκτίμηση,

Χρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD
Ψυχίατρος-Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών