Ο Χρίστος Λιάπης για την Παγκόσμια Ημέρα Καταπολέμησης της νόσου του Parkinson

Έχοντας πληρώσει βαρύ οικογενειακό τίμημα στη νόσο, η οποία προσέβαλε, το καλοκαίρι του 1988 τον πατέρα μου, νικώντας τον τελικά, την άνοιξη του 2002, δεν θα μιλήσω για αυτή την Ημέρα ως ιατρός του χώρου των Νευροεπιστήμων, αλλά ως γιος. Με ένα ποίημα που είχα γράψει λίγο μετά την απώλειά του, στο 5ο έτος της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.

Με τους στίχους του να μιλούν για το χαρακτηριστικό βάδισμα των πασχόντων από τη νόσο, με τη σκυφτή τους στάση και τα μικρά συρόμενα βήματα (μικροβηματισμός) που δίνουν την εντύπωση πως ο άρρωστος κυνηγά το βήμα του, να μιλούν για τη δυσαρθρία, για τη μονότονη και ψιθυριστή τους ομιλία και για τις δύσκαμπτες και ασύντακτες κινήσεις τους.

Εβδομάδα των Παθών... και η σκέψη μου, η καρδιά και η κλινική μου προσφορά κοντά σε κάθε πάσχοντα που σηκώνει τον σταυρό της χρόνιας νόσου, που άγεται στο ακούσιον σωματικό, ψυχικό και νευρολογικό "πάθος". Ιδιαίτερα δε, κοντά στους Παρκινσονικούς ασθενείς και τις οικογένειές τους....

Λαβωμένος Ίαμβος

Το ιαμβικό σου βάδισμα,
με το κέντρο βάρους των αισθημάτων
να πέφτει πάντοτε μπροστά απ´ τα κοφτά βήματα
των πράξεων

Λαέρτικη περπατησιά,
σαν λαβωμένος ίαμβος τυφλού ποιητή
που ο χρόνος φθόνησε τις ραψωδίες του,
στίχος που κυνηγά το μέτρο του,

λέξεις εξαρθρωμένες -η ανάμνησή σου-
που, με κομμένους τους συνδέσμους τους,
υπρεκτείνονται άνειρμες ως τα εκφραστικά
τους ακρότατα

Οι θύμησες αρθρόποδα έντομα,
αναρριχώνται στους τοίχους όπου άφησες
τ´ αποτυπώματά σου,
στηριζόμενος.

Βαθιές οι εντομές της παρουσίας σου στον χρόνο,
λύση της συνέχειας του καιρού η απουσία σου.

Απόπτωση του επιθηλίου των αναμνήσεων,
έτσι ορίζεται κυτταρικά ο θάνατος της μνήμης.

Μα η λήθη παραμένει χρόνιος φορέας
του πόνου σου.

Χρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD
Ψυχίατρος-Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών