Ο Κοντοβουνήσιος - Ένας πολεμιστής, ΗΡΩΑΣ του 1821 από τη Μηλέα (Σκλήβα) της Ζαχάρως Ολυμπίας - Γράφει ο Ηλίας Τζανέτος σ. Δάσκαλος, Μετεκπαιδευθείς στο Παν. Αθηνων 1963-65 [ΣΧΛ]

Μέσα στο χωριό κοντά στο σημερινό υδραγωγείο, απέναντί του και λοξά προς τα επάνω, υπάρχουν ακόμη πέτρες χαλάσματος πολύ παλιού σπιτιού, μ’ έναν μεγάλον ακαλαίσθητο ογκόλιθο στην επάνω γωνία της προς το υδραγωγείο πλευράς του χαλάσματος...

Την μεταξύ υδραγωγείου και χαλάσματος μικρή απόσταση και έκταση καταλαμβάνει εξ’ ολοκλήρου ο διερχόμενος (ανηφορικά εκεί) δημόσιος δρόμος Ζαχάρως -Ανδρίτσαινας. Αυτό το χάλασμα ήταν λέγανε παλιά το σπίτι που ανετράφη ο Κοντοβουνήσιος και γι’αυτό το λένε ακόμα «χάλασμα του Κοντοβουνήσιου».

Η γυναίκα που ανάθρεψε ως μάνα του τον Κοντοβουνήσιο πέθανε πολύ νωρίς όταν το παιδί ήταν σε πολύ μικρή ηλικία. Το νεκροταφείο του χωριού, που θάφτηκε, ήταν τότε μέσα στο χωριό σε απόσταση περίπου 100 μέτρα από το τότε σπίτι και σήμερα χάλασμα, που αναφέρθηκε πιο πάνω. Καταλάμβανε (το νεκροταφείο) τον σημερινό προαύλιο χώρο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου και πέραν αυτού το γειτονικό, με το σημερινό προαύλιο, χώρο, που καταλαμβάνει ο εκεί διερχόμενος κοινοτικός δρόμος.

Πήγαινε στον τάφο το μικρό παιδί κι έκλαιγε γοερά λέγοντας τη φράση «μπομπό το κασκόμοιρο ’γώ». Η μη σωστή προφορά οφείλετο στην πολύ μικρή ηλικία του. Εκεί το βρήκαν το παιδί κάποιοι μαστόροι (χτίστες), που είχαν έλθει από το χωριό Σμέρνα και το πήραν επιστρέφοντας στη Σμέρνα και μετ’ ολίγον έφυγαν από τη Σμέρνα. Ίσως πήγαν στα Κοντοβούνια της Τριφυλλίας.

Ξαναεμφανίστηκε στο χωριό και στην περιοχή μετά από πολλά χρόνια και είχε γίνει κλέφτης ξακουστός για τις ικανότητές του, την μυϊκή του δύναμη, την σκοπευτική ικανότητα, τη σβελτάδα, την εξυπνάδα, την τόλμη, την παληκαριά, το άκαμπτο ηθικό του. Ήταν φοβερός στη χρήση του γιαταγανιού με μια αστραπιαία κίνηση καρατομούσε τον αντίπαλό του.

Όταν περνούσε στο χωριό, προεπαναστατικά, κάλπαζε, λέγανε, με τη φοράδα του την Ατούσα και διαβαίνοντας το χώρο των αλωνιών, - αυτά ήσαν στο ΒΑ μέρος του χωριού, εκεί που σήμερα είναι η πλατεία και περνά ο δημόσιος δρόμος, συγκεντρωμένα για να διευκολύνουν τον έλεγχο της παραγωγής των κατοίκων από τους Τούρκους και την είσπραξη απ’ αυτούς του φόρου -, σκόπευε και πυροβολούσε τους στύλους των αλωνιών χωρίς να αστοχεί ποτέ στο σημάδι. Περνούσ, λέγανε, τη σφαίρα στο δαχτυλίδι. Τον ίδιο, λέγανε, βόλι δεν τον έπιανε γιατί είχε φυλαχτό μαζί του.

Στον ξεσηκωμό του ’21 και κυρίως στον κατά του Ιμπραήμ αγώνα, που σάρωνε με τα στρατεύματά του τον Μοριά και έσπερνε τη φρίκη και τον τρόμο, ερημώνοντας τον τόπο, ο Κοντοβουνήσιος ατρόμητος και γρήγορος σαν αετός χιμούσε, (με τα επίσης ατρόμητα, λίγα μα διαλεχτά παλληκάρια του), στο εχθρικό στράτευμα, αιφνιδιαστικά κατά τας σκοτεινάς νύχτας, κατασφάζοντας πολλούς, προκαλώντας φθορά και τρόμο στον εχθρό κι εξαφανίζονταν.

Το όνομά του έγινε ξακουστό, έγινε θρύλος, ξεπέρασε τα όρια του Μοριά.

Ήταν αγαπημένος και πιστός φίλος, σ’ όλη του τη ζωή, του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα. Αυτοί γνώριζαν τις ικανότητές του και την αξία του. Τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν. Κι αυτός τους ήταν αφοσιωμένος, τους συμβουλευόταν και τους άκουγε. Τους έμεινε πιστός μέχρι τέλος κι ας είχε καταλάβει ότι αυτό θα το πλήρωνε με τη ζωή του.

Μόνο αν διαβάσει κανείς, με προσοχή, τα πρακτικά της δίκης του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα και μελετήσει και τα τραγούδια, που του ‘κανε ο λαός, θα καταλάβει ποιος ήταν ο Κοντοβουνήσιος.

Όταν λευτερώθηκε ένα μέρος της πατρίδας Ελλάδας και συστήθηκε ελληνικό κράτος, τον καιρό που ήταν κυβερνήτης του ο Καποδίστριας, ο Κοντοβουνήσιος διορίστηκε υποπολιτάρχης Πύργου. Ήταν μια επίσημη αναγνώριση της προσφοράς του στον απελευθερωτικό αγώνα.

Γνώρισε κι ερωτεύτηκε την όμορφη Ελένη Δαραλέξη με την οποίαν αρραβωνιάστηκαν. Αυτή μετά τη θανάτωση του Κοντοβουνήσιου αρνήθηκε να παντρευτεί με άλλον άντρα και έμεινε ανύπαντρη σε όλη της τη ζωή.

Ο λαός τον θαύμαζε και τον αγαπούσε. Έκαμε πολλά τραγούδια γι’ αυτόν και τα τραγουδούσε. Σε ένα από αυτά που αρχίζει «Τρεις περδικούλες κάθονται στη ράχη στη Βουνούκα….» και τραγουδιέται σε σκοπό μοιρολογιού, θρηνεί για την εγκατάλειψη από το λεβέντη Γιώργη της ήσυχης και ειδυλλιακής ζωής και την τροπή του στις ληστείες. Είχε συγκινηθεί και είχε χαρεί ο λαός με τον έρωτα του ήρωά του. Και εκεί που ήθελε και περίμενε την ευτυχία του προστάτη του, ξαφνικά γκρεμίστηκαν όλα και γέμισε πίκρα η ψυχή του, που εξωτερικεύτηκε με το πιο πάνω μοιρολόγι.

Για να κατανοήσουμε πως ο Κοντοβουνήσιος παράτησε την ήσυχη και ειδυλλιακή ζωή και ετράπη στην περιπετειώδη, κουραστική, παράνομη κι επικίνδυνη ληστρική ζωή, είναι ανάγκη να ιστορήσουμε λίγο και να κατανοήσουμε την πολιτική και κοινωνική κατάσταση εκείνου του καιρού.

Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, όταν ήλθαν στην κυβέρνηση οι αντικαποδιστριακοί, Κωλετο-Μαυροκορδάτοι και Βαυαροί, περιθωριοποίησαν και κατέτρεξαν τους καποδιστριακούς μεταξύ των οποίων ήσαν και ο Κολοκοτρώνης, ο Πλαπούτας, ο Νικηταράς και πολλοί άλλοι επιφανείς και μη, αγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα. Διέλυσαν τα τάγματα των ατάκτων, στα οποία υπηρετούσαν κι έβγαζαν το ψωμί τους πολλοί από τους αγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα. Οι αγωνιστές πετάχτηκαν ανελέητα στο δρόμο, χωρίς να έχουν άλλο τρόπο ζωής, (άλλη από του πολέμου την τέχνη δεν έμαθαν αφού μια ζωή την τέχνη του πολέμου ασκούσαν, πολεμώντας τους Τούρκους) και τη θέση τους, τώρα στην πατρίδα τους που λευτέρωσαν, την πήραν Βαυαροί και μάλιστα καλοπληρωνόμενοι.

Οι αγωνιστές εξωθήθηκαν σε αντίδραση και στη ληστεία για να ζήσουν. Οι ΜαυροκορδατοΚωλέτηδες άρπαξαν την ευκαιρία να τους εξοντώσουν. Έβγαλαν αποσπάσματα να τους κυνηγούν κι όσους έπιαναν τους παρέδιδαν στο μπόγια και τους έκοβε το κεφάλι με την γκιλοτίνα. Σκοπός τους ήταν να τρομοκρατήσουν το λαό. Θέλει πολύ χαρτί και χρόνο να ιστορηθούν κι άλλα σατανικά σχέδια των καταχθόνιων πολιτικών, προς αποκάλυψη και εξόντωση των αντιφρονούντων, για να γαντζωθούν αυτοί στην εξουσία.

Έτσι είχαν τα πράγματα όταν ο Κοντοβουνήσιος χαιρέτησε και αξίωμα και όμορφη ειδυλλιακή ζωή και βγήκε πάλι στο κλαρί.

Οι συναγωνιστές του, οι συμπολεμιστές του, οι φίλοι του, οι ελευθερωτές της Πατρίδας, κατατρέχονταν και καρατομούνταν ή προγράφονταν για καρατόμηση και αυτός ο περήφανος, το ατρόμητο παλληκάρι που, σ’ όλη του τη ζωή ήταν των πτωχών και των αδικοκατατρεγμένων προστάτης, θα μπορούσε να το αντέξει η λεβέντικη ψυχή του, να καθίσει στη θεσούλα του μη χάσει και την αγαπούλα του; Πιστεύω ότι δεν μπορούσε να συμβεί το αντίθετο από αυτό που έγινε. Εάν ήταν τέτοιος άνθρωπος εαυτουλιστής ο λαός δεν θα τον εξυμνούσε με τόσα τραγούδια.

Οι άσπονδοι εχθροί του Κοντοβουνήσιου όμως, που δεν ικανοποιήθηκαν ούτε με την εξόντωσή του, βάλθηκαν με τα όργανά τους να διαδίδουν ψεύδη για τον ήρωα και να προβάλλουν ταπεινά ελατήρια των πράξεων του με σκοπό να συγχύσουν το λαό και να μεταστρέψουν την κοινή γνώμη.

Θα επανέλθω, με λίγα σχετικά ακόμη και στο τέλος του ιστορήματος.

Τον καιρό που ήταν επικηρυγμένος ο Κοντοβουνήσιος και τον καταδιώκανε τα αποσπάσματα είχε καταφύγει και κρυβόταν μόνος σε ένα ερημικό μέρος κάτω από την Παναγιά της Σμέρνας, που είναι ερημοκκλήσι κτισμένο σε σπηλιά απόκρημνου βράχου.

Εκεί στο ερημικό μέρος, το οποίο ήταν στη θέση που λεγόταν και λέγεται ακόμα «Ομορφοΐσιωμα » πήγαινε κρυφά και τον τροφοδοτούσε ένας κουμπάρος του από τη Σμέρνα, που λεγόταν Γουρνάς. Αυτός τον πρόδωσε και πήγε και τον κύκλωσε το Βαυαρικό απόσπασμα. Μετά από πολύωρη μάχη-αντίσταση έσωσε τα πολεμοφόδιά του και βαριά τραυματισμένος,-το φυλαχτό του λέγανε οι απλοϊκοί άνθρωποι είχε αχρηστευθεί γιατί είχε μπει σε σπίτι, που είχε ασαράντιγη λεχώνα-, παραδόθηκε.

Τον συνέλαβε το απόσπασμα και τον πήγαν στα Κρέστενα στο σπίτι κάποιου Αναστασόπουλου. Αυτό μου το είχε πει ο μακαρίτης Διονύσιος Καραγιάννης, δάσκαλος στα Κρέστενα και ένας απόγονος της οικογένειας Αναστασόπουλου, σταθμάρχης του ΚΤΕΛ Κρεστένων. Εκεί αντί να τον θεραπεύσουν τον δηλητηρίασαν.

Ετάφη στα Κρέστενα, στο χώρο της εκκλησίας της Παναγίας. Μετά ενάμιση περίπου αιώνα, οι κάτοικοι διαμόρφωσαν τον προαύλιο της εκκλησίας χώρο και χάλασαν και εξαφάνισαν τον τάφον του.

Καθένας, που ερευνά και θέλει να μάθει για τον Κοντοβουνήσιο πρέπει να έχει υπ’ όψην του ότι την ιστορία τη γράφουν πάντα οι νικητές και οι κρατούντες με τους ανθρώπους τους. Εδώ νικητές ήσαν οι κοτζαμπάσηδες και οι φίλοι τους ξενοκίνητοι και σατανικοί πολιτικοί Κωλετο-Μαυροκορδάτοι, σε συνεργασία με τους Βαυαρέζους αγαστή. Όλοι αυτοί με τα όργανά τους καθώς και γόνοι τους στη συνέχεια φρόντισαν να μας αφήσουν γραπτές μαρτυρίες και να μας διαφωτίσουν! για τα γεγονότα εκείνης της εποχής. Γνωρίζοντες ότι μες τον κοσμάκη πολλοί είναι οι ευκολόπιστοι κι οι αφελείς, δεν δίστασαν να γράψουν ψέματα. Οι σύγχρονοι άνθρωποι της εποχής εκείνης, ο λαός ήξερε την αλήθεια και δεν πίστευε τα παραμύθια, μα όσο τα χρόνια περνούν, οι μνήμες εξασθενούν, η παράδοση σβήνει και μένουν μόνο εκείνα τα γραπτά που γράφτηκαν να διώξουνε τα αληθινά τα γεγονότα, να μας μπερδέψουν τα μυαλά. Αγαπητέ φίλε αναγνώστη θα έχεις καταλάβει ότι έχουν γραφτεί πολλά ψέματα για τον ήρωα. Αυτό συμβαίνει στις πολιτικές αντιθέσεις. Από αυτά τα αναληθή, που γράφτηκαν είτε από κακία και μίσος είτε από παραπληροφόρηση, επιπολαιότητα και αφέλεια σημειώνω τα παρακάτω:

Σκότωσε τη μάνα του.

Πώς μπορούσε να συμβεί αυτό αφού ορφάνεψε πολύ μικρός όπως λέγανε όλοι στο χωριό.

Βγήκε ληστής γιατί είχε ερωτική απόρριψη είπαν μερικοί και άλλοι γιατί τον κυνήγησε η οικογένεια της αγαπημένης του.

Ούτε το ένα ούτε το άλλο αληθεύει. Η παράδοση ανέφερε ότι η Ελένη η αγαπημένη του τον αγάπησε τόσο πολύ που από την πίκρα της έμεινε ανύπαντρη μέχρι που πέθανε. Αν είχε εκδηλωθεί αντίδραση της οικογένειας της Ελένης η παράδοση δεν θα το αποσιωπούσε, θα το ανέφερε και θα το ιστορούσε και στα τραγούδια, που έφτασε γι’ αυτόν.

Ο Κρεστενίτης είχε κυνηγήσει τον Κοντοβουνήσιο προεπαναστατικά και τον είχε αναγκάσει να καταφύγει στο τούρκικο έδαφος.

Υπήρχε δηλαδή προεπαναστατικά ελεύθερο εννοείται ελληνικό έδαφος από το οποίο αναγκάστηκε ο Κοντοβουνήσιος να φύγει στο τουρκικό έδαφος;

Ήταν τόσο δυνατός ο Κοντοβουνήσιος ώστε να κρατάει ένα μοσχάρι στο ένα χέρι κι ένα μοσχάρι στο άλλο και να τα γδέρνουν.

Ούτε κύκλωπας να ήταν…!

Και άλλα πολλά αναληθή και μεταξύ τους αντικρουόμενα, έχουν γραφεί για τον Κοντοβουνήσιο που το όνομά του θρύλος είχε γενεί.

Μηλέα (Σκλήβα), 23-3-2017
Ηλίας Τζανέτος

το χωριό Σκλήβα, σήμερα Μηλέα