15 Φεβρουαρίου: Ημέρα Ελπίδας - Του Ηρακλή Φίλιου

Δεν είμαι μέλος κάποιας οργάνωσης. Ούτε συμμετέχω σε ανάλογες δραστηριότητες εθελοντικά. Δεν είναι ότι δεν μ’ ενδιαφέρει. Απλά είδα μία αφίσα σχετική με το θέμα πριν δύο μέρες και δεν ξέρω τι ένιωσα. Σκέφτηκα τα παιδιά που πάσχουν από καρκίνο...

Και αμέσως τους γονείς τους. Όλοι τους ζουν για να ζήσουν τη ζωή και με ελπίδα να αντιμετωπίσουν αυτό που περνάνε. Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι όχι. Γιατί όμως; Γιατί κάθε χρόνο 300 παιδιά στην Ελλάδα προσβάλλονται από καρκίνο; Κάποιος θα πει πως δεν υπάρχουν γιατί στο Θεό. Όχι, υπάρχουν και είναι ανθρώπινα. Είναι εκρηκτικά, ψυχικά και υπαρξιακά. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο; Όλα; Και οι ασθένειες στα μικρά παιδιά που από νωρίς μαθαίνουν τι σημαίνει ελπίδα και πίστη, γνωρίζοντας τη σημασία των δύο αυτών λέξεων καλύτερα από τους μεγάλους;

Γνωρίζω οικογένειες που το πέρασαν όλο αυτό. Δεν έχει σημασία πως. Αυτό που απλά θυμάμαι είναι το ανεξίτηλο χαμόγελο των παιδιών που πλάστηκαν από τον Θεό για να γελάνε συνέχεια. Τον πατέρα και τη μάνα να κρατάνε σφιχτά το χέρι ο ένας του άλλου όταν έμενα μόνοι. Το παιδί να σκεπάζεται από την αγάπη των γονιών κάθε φορά που βρίσκονταν δίπλα του, κοντά του.

Κάποια γλυκά μάτια συνέχισαν να γελάνε. Κάποια άλλα ταξίδεψαν με χαμόγελο. Ο Θεός είμαι σίγουρος πως τα έχει δίπλα Του, δίπλα στον Ουράνιο Του θρόνο, γιατί Του αρέσει να τα ακούει μαζί με τους αγγέλους να ψάλλουν και να υμνούν το άγιο Όνομα Του. Δεν θέλει μόνο αγγέλους στη συντροφιά Του ο Θεός. Δεν Του αρκεί. Θέλει τις φωνές τους, τα μάτια τους, το γέλιο τους, την αθωότητα τους, τον παράδεισο τους μέσα στον ουράνιο παράδεισο.

Θέλω να θυμάμαι βλέποντας τις αφίσες της 15ης Φεβρουαρίου ότι τα κλειστά μάτια σημαίνουν ελπίδα και σχεδίαση των ονείρων που θα γίνουν πραγματικότητα. Να νιώθω πως όταν τα μάτια θα ανοίξουν θα έχουν ήδη κάνει το δεύτερο βήμα στη ζωή τους. Να ελπίζω για εκείνα κοιτώντας το γέλιο τους. Να κοιτάζω το γέλιο τους ελπίζοντας για εκείνα. Να ανάψω ένα κερί για το ταξίδι τους. Κι ένα κερί για τη ζωή τους…

Ηρακλής Φίλιος